მდინარე სტიქსის ამღვრეული ტალღები,
წმინდნს, რომ უხმობდნენ ძველ საბერძნეთში,
არ გადამივლია მე ქარონის ნავით,
სხვა გზით მოვახერხე მოხვედრა ბნელეთში.
არაფერი არ სჯობია, თურმე ქვესკნელს,
ტყუილად ოცნებობთ სამოთხის ბაღებზე.
გულს არ გიწვრილებთ ანგელოზის ქნარის ხმა,
ქარონის ნიჩბები ფრინავენ ტალღებზე.
ჩემთვის, კი ადვილია აღმოვჩნდე ნავში,
მხრები შევაცურე მე ფერად ნისლებში
და ვით ბაირონს, მივენდე სტიქიას,
ფათერაკს ავუქციე მხარი - ზვირთებნი.
ჩამოვიტოვე ბევრი ძალმოსილი,
ქარონსაც მივასწარი ქვესკნელის კართან,
არ გამჭირვებია გარემოსთან შეგუება,
ნაცნობობა გავაბი ზოგიერთ მკვდართან.
იცით, ისინი ბევრად სჯობიან ცოცხლებს,
მათ არ ეშინიათ თავად სიკვდილისა,
ბევრად სჯობია სიკვდილი სიცოცხლეს,
შემიწირეთ მეუფენო ბნელეთისა.
1979
No comments:
Post a Comment