Saturday, June 26, 2010

„ამო“ – ამო-ვძვრეთ ძველი ქერქიდან!

სულ ახლახანს, 12 დეკემბერს, მუსიკალურ მაღაზიებში ირაკლი ჩარკვიანის ახალი ალბომი „ამო“ გაჩნდა, რომელიც ჩაწერა და სავაჭრო ქსელში ჩასაშვებად ხმისჩამწერმა სტუდია „ქართულმა ჩანაწერებმა“ (Geo Records) მოამზადა. როგორც სტუდიის ერთ-ერთმა ხელმძღვანელმა და პროდიუსერმა ბასა ჯანიკაშვილმა მითხრა, ალბომის პოლიგრაფია, კომპაქტ-დისკები და აუდიოკასეტები მოსკოვში დამზადდა. დისკის დიზაინის იდეა მაქსიმე ჩარკვიანს ეკუთვნის, ყდაზე გამოსახული ფოტო 1912 წელს უცნობი ფოტოგრაფის მიერაა გადაღებული.

























ჯანიკაშვილის ინფორმაციით, ალბომის ჩაწერა საკმაოდ ძვირი დაჯდა, თუმცა მისი სავაჭრო ღირებულება სხვა ქართული ანალოგიური პროდუქციების ფასებისგან განსხვავებული არ იქნება. საავტორო უფლებები Geca-შია დაცული. ალბომ „ამო“-ს ჩაწერას დაეხმარნენ ორგანიზაციები „მაკდონალდსი“, Georgia Online, Georgian Airlines, „კომუნა“, „ალმა +“, „პირველი რადიო“ და „მწვანე ტალღა“. გაისად ირაკლი ჩარკვიანის „ოქროს ჰიტების“ გამოცემაცაა დაგეგმილი.

ალბომ „ამო“-ს ჩაწერაში ირაკლი ჩარკვიანის (ვოკალი, გიტარა, დასარტყამები, კლავიშები, მუსიკისა და არანჟირების ავტორი) გარდა მონაწილეობა მიიღეს: ქეთათო პოპიაშვილმა, რომელმაც ქალის ყველა ვოკალური პარტია შეასრულა; გია მირზაშვილმა სიმღერებში „საქართველო“ და „უსაფრთხოება“ პერკუსიებზე დაუკრა; გიგა მიქაბერიძემ ბექ-ვოკალისტია სიმღერაში „დისკო“; გიორგი შამანაურმა სიმღერაში „ჭერს“ საყვირზე დაუკრა; უჩა გუგუნავამ კომპოზიციაში „როგორც ჩანს“ ბასის პარტია შეასრულა. ამავე დროს, იგი ალბომის დიზაინის ავტორიცაა. საინტერესო ფაქტია ისიც, რომ სიმღერაში „როგორც ჩანს“ კახა ცისკარიძე დასარტყამ ინსტრუმენტებზე უკრავს.

– ირაკლი, რა დრო მოანდომე ამ ფირფიტის ჩაწერას?

– შემიძლია გითხრა, რომ რეალურად ეს ერთი წლის მუშაობის შედეგია. თუმცა „საქართველოს“ და „უსაფრთხოების“ კონცეფციაზე მუშაობა ორი წლის წინ დავიწყე.

– ალბომის ჩაწერისას რაიმე ეკზოტიკური ინსტრუმენტი ხომ არ გამოგიყენებია?

– თითქმის ყველა სიმღერაში ბრინჯჩაყრილი ჩინური ჩაის ქილა გამოვიყენე. ეს სახელდახელოდ გაკეთებული ინსტრუმენტი მარაკასის ფუნქციას ასრულებს. აგრეთვე, სიმღერებში „მოგიტან წყალს“ და „ერთად“ რუსული ნაციონალური ინტრუმენტი გამოვიყენე, რომელსაც პერეპელკა ჰქვია. ეს სიმებიანი ინსტრუმენტია და სიმები რაღაც დაფაზეა გადაჭიმული. ის ძალიან წააგავს არფას, მაგრამ პატარაა და მას მუხლებზე იდებენ. ალბომში ძირითადად როკის სტანდარტის ცოცხალი ინსტრუმენტებია გამოყენებული. ზოგიერთ კომპოზიციაში კომპიუტერული დასარტყამების ხმაც ისმის.

– ეს ალბომი არის თუ არა შენთვის კონცეპტუალური?

– რა თქმა უნდა, ჩემი სუყველა ალბომი კონცეპტუალურია და ეს ალბომიც, მე მგონი, ყველაზე უფრო კონცეპტუალურია იმათ შორის, რაც კი დღემდე გამიკეთებია. თავად ალბომის სახელწოდება – „ამო“ ძალიან ბევრ რამეს გულისხმობს.
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
ჩემთვის მთავარია ქართულ საზოგადოებას, მსმენელს სტიმული მივცე, რომ იგი ამო-ვიდეს იმ მდგომარეობიდან, რომლიდანაც დიდი ხანია ვერ გ-ამო-ვიდა. თუ მდგომარეობიდან გ-ამო-სავალი არ არსებობს, შეიძლება არსებობდეს ამო-სავალი. ეს ალბომი, სწორედ ამო-სვლის და არა გ-ამო-სვლის მომენტია. 
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
ამ ალბომის ერთ-ერთი მთავარი კონცეფცია სწორედ სულიერების სტიმულაციაა. დისკში პოზიტიური სიმპტომატიკაც არის, რადგან ადამიანს ეუბნები წ-ამო-დი, მოგიტან წყალს, მეორეს მხრივ, კი სიმღერებში „ბუია“, „უსაფრთხოება“ აჩვენებ, როგორი რეალობაცაა ირგვლივ.





















– „ამო“ ხომ შეიძლება აბრევიატურადაც მივიჩნიოთ და, ვთქვათ, ამოუცნობ მფრინავ ობიექტში ირაკლი ჩარკვიანი ვიგულისხმოთ?

– მშვენიერი კონცეფციაა ლაშა. როდესაც ალბომი კონცეპტუალურია, იგი გახსნილია და საინტერესო. თუ კონცეფცია ჩაკეტილია, იგი მსმენელს იმპროვიზაციისა და ვერსიების მოფიქრების საშუალებას არ აძლევს. ასეთი კონცეფცია მკვდარია. თუნდაც ფარდობითობის თეორია ბევრ შანსს გვაძლევს, ამიტომ „ამო“-ში ბევრი რამ შეიძლება ვიგულისხმოთ. თუნდაც ამო-სავალი, ან შელოცვა – „ამო, ამო, მზეო“. ამ შელოცვას მართლაც შეუძლია რაღაც ზემოთ ამო-იყვანოს და გლობალურად რომ ვთქვათ, საქართველო მართლაც უკეთესი ქვეყანა გახადოს.

– მახსოვს, ადრე ახსენე, რომ მთელი სამყარო ციფრებისგან შედგება და ძალიან გიყვარს აინშტაინის ფარდობითობის თეორია. საინტერესოა, საკუთარი ალბომი რამდენად კარგად გათვალე?

– ვფიქრობ, მასში ბევრი რამ არის გათვლილი, მაგრამ ბევრი რამ გაუთვლელიცაა, რაც ირაციონალური მომენტია, რომელიც გათვლის მერე ჩნდება. საშინელებაა, როდესაც მთლიანად სისტემა გაუთვლელი რჩება. რა თქმა უნდა, იგი გათვლილი უნდა იყოს, მაგრამ გათვლილ სისტემაში მერე შეცდომები ჩნდება, რომლებიც, ჩემი აზრით, უფრო ღვთაებრივი მოვლენაა – ეს ის ღვთაებრივი ხელია, რომელიც ზოგჯერ ციდან გვეფერება ხოლმე – რასაც უკვე ლოგიკა ვერ ხსნის. ამიტომ წარმოუდგენელია, ყველაფერი მთლიანად იყოს გათვლილი, მაგრამ ხელოვნების ნიმუში ნაწილობრივ მაინც გათვლილი თუ არ არის, ის ნიმუში ისტორიისთვის ფასეული არაა.

– საინტერესოა, ალბომის კონცეფციის ჩამოყალიბებაში შენმა ცხოვრების თანამგზავრმა ქეთათომ რა როლი შეასრულა?

– ეს პროექტი ჩვენ ერთად გავაკეთეთ. იგი ბევრი იდეის გენერატორია...

– ამაში მუზას ხომ არ გულისხმობ?

– რა თქმა უნდა, გეთანხმები. როგორც ტექნიკური, ასევე, სულიერი თვალსაზრისით, ქეთათო ნამდვილად ჩემი მუზაა. ეს იყო აბსოლუტურად ჩამოყალიბებული გზა, რომელსაც ქეთათო თავის მხრივ მთავაზობდა, ხოლო მე ჩემს რაღაც გ-ამო-სავალს და ამო-სავალს ვთავაზობდი. აქედან გ-ამო-მდინარე, ამ პროექტში ორთავემ ერთნაირი ძალ-ღონე, გული, ტვინი და ენერგია ჩავდეთ.

– ირაკლი, რა რეაქცია გქონდა, როცა ალბომში შესული სიმღერა „სექსი“ როტაციაში ჩაშვებისთანავე საქართველოს ოფიციალურ ჰიტ-პარადში („კომუნა Top-20“) პირველივე კვირას სათავეში მოექცა. ეს ბუნებრივი იყო თუ მოულოდნელი?

– მე საერთოდ არ ვიცოდი ამის შესახებ, პირველად შენ მითხარი. ეს მართლაც, ძალიან სასიამოვნოა. თუმცა რეაქცია ბუნებრივი არ არის, რადგან ეს კომპოზიცია რაღაც ცოტა უცნაურად შეიქმნა და ნამდვილად არ მოველოდი, რომ იგი პირველივე კვირას პირველ ადგილზე გავიდოდა. ეს სიმღერა ალბომში ყველაზე ბოლოს გაკეთდა. მეგონა, რომ „სექსი“ საკუთარ თავს მსმენელს უფრო მერე მოასმენინებდა. თუკი ასეთ წარმატებას მიაღწია, ე. ი. იგი თავისებურად „ჯანმრთელი ბავშვი“ აღმოჩნდა.

– რას აპირებ, სტუდიურ მუსიკოსად დარჩები თუ კონცერტებიც გაქვს დაგეგმილი?

– მომავალში ცოტ-ცოტას დავუკრავ, რადგან ვთვლი, რომ თუკი პროდუქცია არსებობს, მასზე ლაპარაკია საჭირო, ხოლო მუსიკაში ლაპარაკი დაკვრაა. ჩვეულებრივი საქმეა, როცა მსმენელს რაღაც პროდუქციას სთავაზობ, ხოლო „ლაივი“ არის ის, თუ როგორი დამოკიდებულება გაქვს შენ ამ პროდუქციასთან. სწორედ ამიტომ აქვს აზრი ცოცხალ მუსიკას და ამიტომ არის იგი საინტერესო. მე ვფიქრობ, მარტო ცოცხალი კონცერტი ნაკლებად საინტერესოა, მაგრამ, როდესაც პროდუქციას სახლში მოუსმენ და მერე კონცერტზე მოხვალ, პირიქით, ძალზედ მიმზიდველია.

– ირაკლი, რა საახალწლო და საშობაო სურვილები გაქვს?

– ძალიან მსურს, ჩემი ალბომის სახელწოდებიდან გ-ამო-მდინარე, ჩვენი ქვეყანა გ-ამო-ვიდეს, წ-ამო-ვიდეს და ამო-ვიდეს იქიდან, რასაც მე-20 საუკუნე ჰქვია. მე ვთვლი, რომ ამ საუკუნიდან ბევრი ნეგატიური რამ არის შემორჩენილი. რა თქმა უნდა, კულტურაში ბევრი პოზიტიურიც არსებობს, რაც აუცილებლად უნდა დარჩეს. ჩვენ, ალბათ, ძველისგან განთავისუფლება მაინც უნდა შევძლოთ, რათა უფრო ახლები ვიყოთ. სუყველას განახლებას ვუსურვებ. ხომ იცით, ახალ ღვინოს რა დაემართება თუ მას ძველ ტიკებში ჩავასხამთ? თვით იესო გვარიგებს, რომ ეს ასე არ ვარგა. შევეცადოთ, ცოტა ახლები გავხდეთ, ძველი ქერქიდან ამო-ვძვრეთ და სამყაროს შემეცნების ახალ სისტემაში ჩავერთოთ.

„ჩვენ ერის აიბოლიტები ვიყავით“

ირაკლი ჩარკვიანისა და კოტე ყუბანეიშვილის „რეაქტიული კლუბის“ ერთდღიანი გაცოცხლება 13 წლის შემდეგ

გასული საუკუნის 90-იანი წლების დასაწყისში თბილისში გაჩნდა ერთგვარი ნონკონფორმისტული შემოქმედებითი ჯგუფი – „რეაქტიული კლუბი“. მისი შემქმნელები იყვნენ ირაკლი ჩარკვიანი და კოტე ყუბანეიშვილი. ახლახან „აჭარა მიუზიკ ჰოლში“ კლუბმა დაარსების 13 წლისთავი აღნიშნა. ეს საღამო იყო ამ კლუბისათვის დამახასიათებელი მუსიკისა და პოეზიის შერწყმა. საღამოზე, ასევე, წარმოდგენილი საცეკვაო ლექსები. მიუხედავად იმისა, რომ კლუბი უკვე კარგა ხანია დაშლილია, ირაკლი და კოტე შეეცადნენ გაეცოცხლებინათ დროის ის მონაკვეთი, რომელიც ერთად და ცალკ-ცალკე განვლეს. 

13 წლის შემდეგ „ახალი ვერსიის“ სახელით ვესაუბრებრე კლუბის დამაარსებლებს – ირაკლი ჩარკვიანსა და კოტე ყუბანეიშვილს.


ირაკლი ჩარკვიანი: „რეაქტიულ პოეზიას“ თავიდანვე ესკულატურული მისია ჰქონდა. ნებისმიერ კრიზისულ პერიოდში ერი უნდა განიკურნოს, რათა გადარჩეს. სწორედ ერის ავადმყოფობაზე ჩვენი – თანამედროვე ხელოვანთა რეაქცია იყო „რეაქტიული პოეზია“. კლუბს თერაპიული მიზნები ჰქონდა. ჩვენ, ფაქტობრივად, „ერის აიბოლიტები“ ვიყავით. კონკრეტულად იმ სტერეოტიპებს ვებრძოდით, რომელმაც ქართველი ერი დეგრადაციამდე მიიყვანა. სტერეოტიპები კი ქართველებს მთელი მე-20 საუკუნის განმავლობაში არ გვაკლდა, თუნდაც კომუნიზმი. ჩვენ ვებრძოდით იმ კულტურულ პრესს, რომელიც მე-20 საუკუნეში შესამჩნევად ზემოქმედებდა ქართულ კულტურაზე“. 

კოტე ყუბანეიშვილი: „კლუბი ჩამოყალიბდა ირაკლის სახლში. მასთან ინგლისურს ვსწავლობდი. სწავლების პროცესი თანდათან პოეზიაზე საუბრებში გადაიზარდა. დღე და ღამე ერთად ვიყავით. ჩვენს ირგვლივ წრე შეიკრიბა. ირაკლი გიტარაზეც უკრავდა. როდესაც ჩვენით დაინტერესდნენ გერმანელები, ფრანგები, ამერიკელები, სწორედ მაშინ დავიშალეთ. ჩვენ გვინდოდა შევბრძოლებოდით პროვინციალიზმს, რაც ირგვლივაა გამეფებული. როგორც ხედავ, – ვერ მოვახერხეთ. პროვინციალობა გენიალური და ბუნებრივია, როდესაც ის პროვინციაში ხდება, მაგრამ როცა ცენტრში გადმოდის და ყველაფერს ავიწროვებს, მაშინ უკვე სიმახინჯეა. კარგია, როდესაც გლეხი ყანაშია, მაგრამ გლეხი პარლამენტში – ტეხავს. მუშა ქარხანაში უნდა იყოს და არა მწერალთა კავშირის თანამდებობაზე“.

ირაკლი ჩარკვიანი: „რეაქტიულ კლუბის“ არსებობას, ვფიქრობ, ძალიან სერიოზული შედეგები მოჰყვა. მაგალითად, მანამდე ინგლისური მუსიკა და რუსული საზიზღარი პოპსა მოდურად ითვლებოდა. მიაჩნდათ, რომ ქართულად შეუძლებელია როკ-ენ-როლის სიმღერა. თვლიდნენ, რომ ქართული თანამედროვე ენა რუსულთან და ინგლისურთან შედარებით ჩამორჩენილი იყო. ჩვენმა კლუბმა გარდატეხები შეიტანა ცნობიერებაში. მოხდა პატარა, ლოკალური რევოლუცია, რომელმაც მერე თავისი შედეგები გამოიღო და ქართული იმდენად მოდური გახდა, რომ დაიბადა შოუ-ბიზნესი. ჩვენ წავაწყდით მძლავრ წინააღმდეგობებს. ჩვენი შემოქმედების შედეგად ეს სტაგნატური გარსი, რომელიც მე-20 საუკუნეში შეიქმნა ფსევდოპოეზიის სახით, გამოუსადეგარი გახდა. მისი მიმდევრები დღესაც ვერ წერენ თანამედროვე პოეზიას. მათი სახელები კომუნისტებმა გაბერეს. მათთვის ყოველნაირი სიცოცხლის გამოვლინება გამაღიზიანებელია, რადგან ადრე, საკუთარ გარემოცვაში თავს კარგად გრძნობდნენ. კოტე და მე – „რეაქტიული კლუბი“ კი ხელს ვუშლიდით ამ ადამიანებს. მათი პოპულარობა იმ დროისთვის დაეცა, ჩვენი – ამაღლდა“. 


კოტე ყუბანეიშვილი: „ჩვენი კლუბის პარალელურად თბილისში არსებობდა პლეხანოველი პოეტების კლუბი, რომლებშიც შედიოდნენ შოთა იათაშვილი, დათო ჩიხლაძე, გიორგი ბუნდოვანი, ზურა რთველიაშვილი და სხვები. პლეხანოვი და ვარანცოვი არ არის პოეზიის უბნები თბილისში. რაღაც „ქრონოფაგები“ გააკეთეს და რაინდობდნენ. ვერ მიხვდები რაზე წერენ და რა უნდათ. ისინი დღესაც მიედ-მოედებიან. მეოცე საუკუნეში თუ ხელოვანი ხარ, მოაზროვნეც უნდა იყო. მარტო კარგი რითმები აღარავის აინტერესებს.

ყველაფერი თავის ადგილზე უნდა იდგეს. ისეთი სიტუაცია უნდა შეიქმნეს, რომ პროფესიონალიზმი დაფასდეს. როდესაც გამომცემლის წიგნი ერთი-ორჯერ დაიშლება, მეორედ მისი წიგნები ვეღარ უნდა გაიყიდოს. ვინც თეატრში „ფრანკენშტეინი“ დადგა და ჩაუვარდა, იმ რეჟისორმა სხვა სპექტაკლი აღარ უნდა დადგას. 40 წელია ერთი პრეზიდენტი გვყავს, 40 წელია ერთი და იგივე რეჟისორი დგამს სპექტაკლებს, 40 წელია უნივერსიტეტს ერთი რექტორი ჰყავს. ეს არის ყველაფრის მიზეზი. ხალხი კი ამ ყველაფერს ითმენს და ეგუება. ერთი და იგივე სირები კაიფობენ „იუმორინაზე“. ჩვენ ერთსა და იმავე შეცდომას ვუშვებთ უკვე ორი ათასჯერ. არც ჭკუას ვსწავლობთ, არც გამოცდილება გვემატება. ეს სიბნელეა. როდესაც ვიღაც მექადნება, რომ რუსთაველი მაგარიაო, ვხვდები, რომ ბნელ ტიპთან მაქვს საქმე, რომელსაც წარმოდგენა არა აქვს რამეზე. ეს იმას კი არ ნიშნავს, რომ რუსთაველი არ მომწონს. ამ ადამიანს თავის იქეთ არ მიმოუხედავს. ასეთი ბნელის არაფერი მაინტერესებს. შეიძლება ბუნებით მაგარი და ერთგული იყოს, მაგრამ მისი არაფერი არ მინდა, რადგან ბნელია“.

ირაკლი ჩარკვიანი: „საერთოდ, კულტურისთვის კრიზისულ მდგომარეობაში ხელოვანთა გაერთიანებები უფრო მნიშვნელოვან როლს თამაშობს, ვიდრე ინდივიდუალური შემოქმედება. გასული საუკუნის 90-იან წლებში ჩვენი კულტურა სწორედ იმ კრიზისის ზღვარზე იყო, როცა გაერთიანება საჭირო იყო. საბედნიეროდ, ინდივიდუალისტები საქართველოს არასოდეს აკლდა (თუნდაც ილია ჭავჭავაძე, გალაკტიონი). დაჯგუფებები ხელოვნებაში კრიზისულ მდგომარეობაში ჩნდება. მართალია, ამ კლუბში კოტე და მე ვიყავით, მაგრამ უკვე ვარსებობდით, როგორც ჯგუფი. ჯგუფი კი უფრო ტენდენციურია, ვიდრე ინდივიდუალისტი. ამ შემთხვევაში ჯგუფს უფრო მეტი ძალა აქვს. 

ჩვენი ჯგუფი შემდეგ სწორედ იმიტომ დაიშალა, რომ კრიზისმა გადაიარა. ჩვენი ჯგუფი ჰგავდა ერთჯერად შპრიცს, რომელიც მხოლოდ ერთხელ გამოიყენება. დღეს ჩვენი კლუბის იდეა 13 წლის გახდა. ის უკვე თინეიჯერია და უნდა, რომ დისკოთეკაზე წავიდეს. ამ იუბილეს მთელი მნიშვნელობა ისაა, რომ ჩვენს თანამედროვე მენტალიტეტს უნდა ჰქონდეს რიტმი. ქართველები ფილოსოფიურად და ლიტერატურულად ყოველთვის დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებდით კულტურულ-ინტელექტუალურ სფეროს, მაგრამ ძალიან ცოტას ვლაპარაკობდით რიტმიკაზე. ამიტომ ეს არის საცეკვაო ლექსების კონცეფცია. ეს პერფორმანსი მოიცავს „რეაქტიული კლუბის“ ლექსებს, რომელიც აცეკვდა თანამედროვე რიტმულ მონახაზებში. ამის ფონი არის სურათი, თუ როგორ იცვლებოდა რიტმიკა ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში. 

21-ე საუკუნე საქართველოში ალბათ ინდივიდუალისტების პერიოდი იქნება. პიროვნების ინდივიდუალური განვითარების გზა ჩვენმა ქვეყანამ უკვე აირჩია. ის კრიზისი, რის გამოც „რეაქტიული კლუბი“ გაჩნდა, უკვე აღარ არსებობს. შესაძლოა სხვა სახის კრიზისები გაჩნდეს (ვთქვათ სოციალური), მაგრამ თერაპიული ფუნქცია იმ დაჯგუფებებს, რომლებიც შეიქმნება აღარ ექნებათ. დღეს, როდესაც ადამიანს თვითგამორკვევის საშუალება აქვს და ქვეყანაში არსებობს სიტყვის თავისუფლება, ვთვლი, რომ ასეთ გაერთიანებებს უკვე მნიშვნელობა აღარ აქვს. გვინდა დავინახოთ „რეაქტიული კლუბის“ და საერთოდ, ქართული რიტმიკის განვითარების ისტორია“.

Sunday, June 13, 2010

"პროტესტანტი ირაკლი ჩარკვიანი"

_ ბაბუაჩემს მივყავდი ხოლმე საპარიკმახეროში. მაშინ მოდაში იყო `ბოქსი~, `პოლბოქსი~. პარიკმახერმა სუსანამ გამიკეთა ერთხელ `ბოქსი~ და მომეწონა. ამის შემდეგ კარგა ხანს `ბოქსით~ დავდიოდი. ვფიქრობდი, თუ `ბოქსი~ კარგია, ე.ი. გადახოტრილიც კარგი იქნება-მეთქი. მინდოდა სუსანასთვის მეთქვა, მაგრამ ერთხელ მას ხელი თავისით `წაუცდა~ და უთქმელადაც გადამპარსა.

_ მოგეწონა სუსანას ხელობა?

_ მომეწონა, `უგალოვნიკს~ ვგავდი... მაშინ მოდაში იყო, რომ იტყოდნენ, ქუჩაში გამოსულზე _ ძმაო, ქურდია და რამეო... ამიტომაც მომეწონა `უგალოვნიკს~ რომ დავემსგავსე, ასე უფრო `კრუტოი ვიდი~ მქონდა, თმაში უფრო `პაპსავიკი~ ვიყავი.

_ ძნელი იყო შეჩვევა?

_ არა, მიჩვევა პრობლემა არ ყოფილა, რადგან მოვლა არ სჭირდება, ნევროზი არ გემართება, თმა როგორ დაიყენო. უკან, კეფაზე მეხვეოდა თმა და ეგ არ მევასებოდა, ამიტომ პრობლემაც გამიქრა. გადაპარსული რომ ხარ, გელი არ გჭირდება, ჩალიჩი... ჯერ უნდა დაგეხარჯოს ნახევარი საათი, მერე ქარია, წვიმაა... ნამდვილად ზედმეტი ნევროზია თმა...

_ ახლაც სხვა გპარსავს?

_ არა, ხან მე, ხან _ ქეთათო. სპეციალური საპარსი მაქვს. ერთ წუთში ვიპარსავ. თუმცა ახლა 1 სმ-ზე ვიტოვებ.

_ არ მოუშვებ?

_ არა, მერე უკვე პრობლემები დაიწყება.

_ ქალების დამოკიდებულება თუ იცვლება, როცა კაცი მელოტია?

_ ვერ გეტყვით, რადგან ქალებს თმიანიც ვევასებოდი და ასეც. მგონი, ქალებს ეს პრობლემას არ უქმნის, თუ მოსაწონი ხარ და კარგი `ნაშა~, ისედაც კარგი ხარ _ 100 სმ-იანი თმა რომ გქონდეს და ისეც, სულ რომ არ გქონდეს.

_ მელოტი ქალი სჯობს თუ გრძელთმიანი?

_ მევასება, როცა ქალს გრძელი თმა აქვს, წელამდე. სულ ვეუბნები ქეთათოს, გაიზარდე-მეთქი, მაგრამ არ მეთანხმება. გადაპარსულიც მევასება, თუ კარგი `ნაშაა~, გადაპარსულიც კარგია.

_ ტილები თუ გყავდა ბავშვობაში?

_ სულ მაინტერესებდა, რა იყო ტილი, მაგრამ არ მიჩნდებოდა, ძალით ვერ გადავიდე. მახსოვს გოგონებზე იტყოდნენ სკოლაში, ტილები ჰყავდა და გადაპარსესო... რა ვქნა, დღემდე არ ვიცი, რა არის ტილი.

_ ირაკლი, თმას თუ აქვს სამყაროსთან რამე კავშირი?

_ იგი ინფორმაციის მატარებელია. თუ ვთქვათ, ცუდ ხასიათზე იყავი, ვარიანტი არ არის, ეს ინფორმაცია თმამ არ შეინახოს, მაგრამ დიდხანს არ ინახავს. როცა უარყოფითი ემოციებით დავიტვირთები, გადავიპარსავ და უცებ თითქოს არაფერი არ ყოფილა, თითქოს თავიდან დავიბადე. მოკლედ, მედიტაციის მსგავსია. თუ `ჩართული~ ხარ იმაზე, რომ გადაპარსვით (ამასაც მიჩვევა სჭირდება) ინფორმაციისგან `იბანები~, მაშინ მართლა `იბანები~...

_ თმის გადანერგვას როგორ უყურებ?

_ პოზიტიურად, მაგრამ (იცინის) რომ გავიკეთო, ძალიან უნდა მინდოდეს. თუ გადანერგვა უნდა ადამიანს, გაიკეთოს, ნება მისია. ჯერ ეს სურვილი ნამდვილად არ გამჩენია, მაგრამ თუ გამიჩნდა, გადმოვინერგავ.

_ ამბავი, რომელსაც შენი თმა გახსენებს?

_ ერთხელ სკოლის დირექტორმა (გრძელი თმა მქონდა, ეგეთი უბედურებაც მჭირდა), თმაში ჩამავლო ხელი და დაფაზე თავი მიმარტყმევინა.

_ დირექტორი ვინ იყო?

_ არ მახსოვს... მაგრამ ის კი მახსოვს, როგორ ძლიერ მომქაჩა და როგორ მიმარტყმევინა. ო, ეს არასოდეს დამავიწყდება. სკოლის გახსენებისას, ეს სცენა მახსენდება და... საზიზღრობა იყო სკოლა, კიდევ კარგი, რომ სკოლაში არ დავდივარ (იცინის)...

"ბგერა არის ბევრად ფაქიზი ვიდრე საღებავი, ვიდრე სიტყვა... "

აიკითხეთ და გაიგებთ, რატომ არის შემოქმედებით ზღვარზე, რატომ არ ეშინია სოციუმის ნიველირების, რატომ ვერ დასრულდა მისი რომანი, რატომ გახდა მის ცხოვრებაში ქეთათო სტაბილური, რატომ უყვარს სიკვდილობანას თამაში, რატომ აბრალებენ ნარკომანობას, რატომ დაერქმევა მის ახალ ალბომს `ამო~ და რატომ დაიწერა სიმღერა ტუია-ბუიაზე...
ჩვენი სტუმარი ირაკლი ჩარკვიანია.

_ შემოქმედებით ზღვარზე ყოფნა, შემოქმედებითი ძიების შედეგია თუ შენი სულიერი სამყაროს თვისებაა და ის შენდაუნებურად გადმოდის ფიზიკურ სივრცეში?

_ ეს დამოკიდებულია იმაზე, რამდენად სავსეა შენი `ჭიქა~, ანუ რამდენი უნდა გადმოვიდეს შენგან, ესეც განგების დონეზე ხდება. რამდენიც არ უნდა ეცადო, შენ ვერაფერს შეცვლი, ვერც უარესი გახდები და ვერც უკეთესი, იქნები ყოველთვის ისეთი, როგორიც ღმერთმა გშობა. ჩემი `ჭიქა~ ალბათ, უფრო სავსე დაიბადა და შესაბამისად, მეტიც გადმოდის.

_ როგორი მომენტია, როცა აკეთებ არა მხოლოდ სხვაზე მეტს, არამედ იმას და ისე, რაც სხვას ჯერ არ გაუკეთებია?

_ ის მიმსგავსება, რაც ჩვენთან ხდება, (იგივე ესტრადაში და საერთოდ, ყველგან) ფსიქოლოგიური მომენტით არის გამოწვეული. ადამიანთა უმრავლესობა მშიშარაა და ამიტომაც ერთიანდებიან ვიღაცებთან, რაღაც ჯგუფებში, ამ დროს ჩნდება თავდაცვის გრძნობა და ეს ნორმალურიც არის იმ თვალსაზრისით, რომ ადამიანს, რაღაც დონეზე, მაინც სურს დაცული იყოს. მუსიკალური მსგავსებაც _ მსგავსი გაერთიანების შედეგია (სოული, რეპი...) და ასეთი არსებობა, ამ შემთხვევაში, უფრო მომგებიანი... თუ შენ თავისუფალი ხარ, ამ დროს დიდ დისკომფორტს განიცდი, მაგრამ მიუხედავად ამისა, ეს თავისუფლება გსიამოვნებს და ბედნიერებას განიჭებს. როცა შედარებით მშიშარა ხარ და გაქვს ნაკლები ენერგია, შენ გინდა, ვიღაცას აუცილებლად ჰგავდე, ამ დროს დაცული ხარ, მაგრამ არ ჰგავხარ სხვას და სხვაზე მეტი ენერგია გაქვს, თითით საჩვენებელი ხდები: `აი, ის, რომელიც არავის ჰგავს!~ თუ ჯანმრთელი არა ხარ _ ეს დისკომფორტი გაუსაძლისი გახდება...

_ ვინ ქმნის გაუსაძლის გარემოს?

_ საზოგადოება, სოციუმი მით უფრო გაწვება, რაც უფრო თავისუფალს გხედავს. ეს იმიტომ, რომ მის ინტერესებში შედის შენი გამორჩეულობის ნიველირება, მის აზრამდე `დაყვანა~. როცა პრესირებული ხარ, სოციუმთან, მეტი ბრძოლა გიწევს...

_ ჩემი აზრით, ვიღაცები შენ გარშემოც ცდილობენ შეკრან წრე, რათა შემდგომ ამ წრეში თავი დაცულად იგრძნონ. თუ გრძნობ ამ მცდელობას და რას ეტყოდი მათ?

_ რა თქმა უნდა, ცდილობენ (იცინის), მაგრამ მინდა გავაფრთხილო ისინი, რომ ეს გზა ძალიან სახიფათოა. იმიტომ, რომ `თავისუფლება ლომთა ხვედრია~... გინდა დაემსგავსო ირაკლი ჩარკვიანს?! _ მოგიწევს ყველაფერი თავად გააკეთო, ეს საერთოდ და მით უმეტეს, მუსიკალურად, ძალიან ძნელია. პლაგიატორი საცოდავია, რა ქნას, იმასაც უნდა რაღაცით, საკუთარი თავი შეაფასოს, მაგრამ ვიმეორებ, რასაც ჩემგან აიღებს, ის მას ვერ დაიცავს, ყველას დაიჭერენ, სხვისი საბნის ქვეშ ვერ დაიმალება.

_ შენ არ დაგიჭერენ?

_ არა, რადგან ზემოდანაა ასეთი კანონზომიერება _ ვინც იპარავს, იმას იჭერენ.

_ პოლიცია იგულისხმება თუ ღმერთი?

_ აქ არ არის აუცილებელი პერსონიფიცირება _ ან ერთი დაგიჭერს, ან მეორე. შეიძლება შენმა თავმა ისე დაგიჭიროს, ისეთი `ტაბლეტკები~ გადაგაყლაპოს, ისეთი `ვაი, დედასა~ გაძახებინოს რომ... იმას იქნებ, ციხეში მოხვედრა სჯობდეს.

_ არასოდეს დაგიჭერია საკუთარი თავი `ქურდის~ როლში?

_ პირიქით, მე ჩემი ენერგიის გაფლანგვაზე დავსჯილვარ ძლიერად. ამ დროს არავითარი განსხვავება არაა _ შენ იპარავ, თუ გასცემ, ყველაფერი ზედმეტისთვის ისჯები. ვიღაცას ჰგონია, რომ მხოლოდ აღებისთვის სჯიან, მაგრამ ის არ იცის, რომ გაცემაზეც შეიძლება დაისაჯო... მე ახლა მეტი რომ გავცე, შეიძლება სადარბაზოში ჩავიდე და ფეხი მოვიტეხო!...

_ ეს რომ არ მოგივიდეს, როგორ უნდა გაიგო, სად არის ზღვარი _ სანამდე შეიძლება გაცემა?

_ სიმართლე გითხრა, მიჭირს გიპასუხო, რადგან ადამიანის ფანტაზიისთვის მიუწვდომელია ის, რასაც ყოველდღე (სიურპრიზებს) გვთავაზობს უფალი, მაგრამ შენი თავის გაცნობის ყოველდღიური პრაქტიკა (მედიტაცია, ლოცვა... რაც გინდა დაარქვი) გაძლევს იმის საშუალებას, რადიკალური შეცდომები არ დაუშვა.

_ კომპოზიტორები ინფორმაციას ბგერის სახით იღებენ. რა არის აუცილებელი პირობა, მასალა, რითაც კომპოზიტორი ამ დროს სარგებლობს?

_ ბგერა არის ბევრად უფრო ფაქიზი, ვიდრე საღებავი, ვიდრე სიტყვა. ის მოდის შენთან მთელი სამყაროდან და შენც უწევ ანგარიშს ყოველნაირ ხმას; მაგრამ, როგორ აღწევს ის შენამდე, განსაზღვრავს შენი `ანტენის~, შენი აღქმის სისუფთავე. რაც უფრო ჩქარა იღებ ბგერით ინფორმაციებს, იმდენად გენიალური კომპოზიტორი ხარ, მაგრამ ბგერას სჭირდება ფაქიზი მოპყრობა. პირველი, რაც მთავარი და გადამწყვეტია _ არ უნდა დაიწყო არასოდეს შენთან მოსული ბგერის (მელოდიის, ნახატის...) მოხმარება. უნდა გახსოვდეს, რომ იმას ისევე უყვარს თავისუფლება, რამდენადაც შენ. შეიძლება შენთან მოსული ინფორმაცია ისე დაამუშაო, რომ მისგან არაფერი დატოვო _ `მოკლა~. ბევრ ადამიანს აქვს კარგი `ანტენა~, მაგრამ ძალიან ცოტას აქვს ბგერასთან კარგი მოპყრობის უნარი. გენიალური კომპოზიტორია ის, ვინც მასში შემოსულ ინფორმაციას საკუთარით მინიმალურად ტვირთავს, ანუ შეუძლია ინფორმაცია ისეთივე სუფთა გაუშვას, როგორიც მასში შემოვიდა.

_ რამდენად განსაზღვრავს ხელოვანის ცხოვრების წესი მის შემოქმედებას?

_ კაცობრიობას აქვს შემუშავებული სულის `გახეხვის~ დიდი პრაქტიკა და მგონი, ეს ყველასთვის მისაღები უნდა იყოს, უპირველესად კი _ ხელოვანთათვის, მაგრამ არა მგონია, ინფორმაციის მიღებისათვის ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა ჰქონდეს, იმიტომ, რომ შეიძლება აბსოლუტურად კბილგამოუხეხავმა კაცმა მიიღოს ძალიან დიდი ინფორმაცია და პირიქით, ძალიან რაფინირებულმა სამყაროს ვერც ერთი საიდუმლო ვერ გაიგოს. ჩემს შემთხვევაში, მე მაინც ვცდილობ, კბილები გამოვიხეხო (რა თქმა უნდა, `სულიერი კბილები~)...

_ რა ხდება შენი შემოქმედების პროზით ნაწილში, დაასრულე წიგნზე მუშაობა?

_ როცა მუშაობ დიდი მოცულობის ნაწარმოებზე (რომანი), იმდენად კარგავ კონტაქტს რეალობასთან, რომ გიჩნდება შიშის გრძნობა. გადადიხარ სამყაროში, სადაც ხდები `ღმერთი~. რეალობასთან უცებ გამომშვიდობება და სიკვდილი რთულია, ყოველ შემთხვევაში, ჩემთვის ამ ეტაპზე. ჯერ კიდევ ბევრი მაქვს გასაკეთებელი ამ წიგნის დასასრულებლად (10 წელია ვმუშაობ).

_ იქნებ გვითხრა, რაზეა წიგნში საუბარი?

_ უფრო მეტად იმაზე, რასაც ჩვენ ვერ ვაკეთებთ, ვერ ვხედავთ... ჩვენი ჯოჯოხეთიდან ჩვენივე სამოთხეში _ აი, ასეთი ორგანზომილებიანია მთელი ნაწარმოები. მოქმედება _ წავიდა, მოვიდას სახით არ ხდება, აქ პარალელური მოქმედებებია, რომელიც არა მარტო `აქ~, `იქაც~ ხდება, სადაც ბევრად სხვაგვარადაა ყველაფერი. აქ არ არის ერთი ამბავი მოთხრობილი, წიგნის სირთულე მის დუალიზმშია. ისტორიები იცვლება სხვადასხვა მიმართულებით... რომანში ყველა ადამიანს ჰყავს დუბლიორი, ამდენად, ძნელი სამუშაოა.

_ შენი დუბლიც არის?

_ მე `ღმერთი ვარ~, დამკვირვებელი და არანაირ მონაწილეობას არ ვიღებ იმ ორი განზომილების ურთიერთობაში.

_ შენს ბოლო კლიპში ქეთათოს სახე რეჟისორის მიერ იქნა შერჩეული, თუ მისი შენ გვერდით ყოფნა, რაღაც დონეზე _ `ჩვენის~ არდარღვევაა?

_ პრინციპში `ჩვენ~ არის მე, ქეთათო და `შიში~, მაგრამ კლიპთან ამას არანაირი კავშირი არა აქვს, ჩემი ინიციატივა აბსოლუტურად მინიმალური იყო ამ მხრივ. ყველაფერი რეჟისორის, ქეთი მაჭავარიანის მიერ გაკეთდა.

_ ანუ სხვა ქალის სახე რომ ყოფილიყო, არანაირი პრობლემა არ იქნებოდა?

_ არანაირი, რადგან მგონია ამით `ჩვენ~ არ დაირღვეოდა. შეიძლება კლიპში ვიღაც ქალთან ერთადაც გადამიღონ, ეს არაფერს ნიშნავს და არაფერს შეცვლის. ჩვენ მსახიობები ვართ პრინციპში ამ დროს, იმდენად გახსნილი ვარ ამ თვალსაზრისით, იმდენად მსურს შევიგრძნო რეალობა, არავითარ ჩარჩოებს არ ვუქმნი მას. მე უფრო სიმართლის მაძიებელი ვარ. მე და ქეთათო _ ეს არ არის სპეციალურად გაკეთებული `ჩვენ~, ეს არის ბუნებრივად დაბადებული `ჩვენ~ და მე არ ვქმნი შლეიფს, რომ თუ ჯონ ლენონი და იოკო ერთად იყვნენ, აუცილებლად, ჩვენც ასე ვიყოთ. როგორი ვიქნებით `ჩვენ~ _ ეს ღმერთის პრეროგატივაა.

_ რეჟისორთან მუშაობა რა კუთხით გაინტერესებს, რა დროს ეთანხმები კლიპის გადაღებაზე და თუ გაქვს შენეული მომენტი, რომელიც უნდა გამოჩნდეს?

_ ჩვენ ყველას ერთმანეთის გაცნობა გვინდა, ამიტომაც, როგორც იმას სურს დამინახოს, ასევე მსურდა მეც _ გავიცნო ის. პაპსავიკებს ჰგონიათ, რომ აუცილებლად კარგი კამერაა საჭირო (იცინის), ეს გოიმებისთვის არის, ჩემთვის საინტერესოა (იმდენად, რამდენადაც იმ რეჟისორისთვის არის საინტერესო) ჩემში შემოსვლა და ჩემი დანახვა, ანუ იმის გაგება _ რა აინტერესებს რეჟისორს. ესეც ხომ სერიოზული ინფორმაციაა _ რა უნდათ ჩემგან. დიდი ინიციატივის გამოხატვა გადაღების პროცესში არ მიყვარს, მაგრამ არც ის მახარებს და მიყვარს, როცა ზეწოლას ვიგრძნობ. რეჟისორებს აღებული აქვთ დიქტატურის, ყველას დამორჩილების (ჩვენი სკოლაა ასეთი, ეს ცალკე საუბრის თემაა) ფუნქცია და როცა ეს ენერგეტიკა გადმოდის ჩემზე, გავრბივარ. ამიტომაც, უფრო ხშირად, თავად ვაკეთებ ვიდეოს. სულ რომ შენი ენით ილაპარაკო შენზე, კარგია, მაგრამ სხვებსაც უნდა მისცე შანსი, თავისი ენით ილაპარაკონ შენზე, ესეც საინტერესოა, ხანდახან სხვასაც უნდა მოუსმინო. ეს შემთხვევებია ბასა ფოცხიშვილის `საქართველო~, `წყალს~ და ქეთი მაჭავარიანის ბოლო კლიპი.

_ რომელში მოგწონს შენი თავი?

_ მე არასოდეს მომწონს ჩემი თავი ბოლომდე, ყოველთვის უკმაყოფილო ვარ... საერთოდ, ხელოვნება დაუკმაყოფილებლობის გრძნობასთან ძალიანაა დაკავშირებული და ალბათ, სხვებიც ასევე იქნებიან.

_ ადრე ციდან მიწისკენ იყურებოდი, ახლა პირიქით _ მიწიდან ცისკენაა მიმართული მზერა. რატომ იცვლი მზერის ობიექტს?

_ ბასამ რომ გადაიღო `წყალს~, იქ სიუჟეტი ისე განვითარდა, რომ ჯერ ქეთათოს ვეუბნები `მოგიტან წყალს~ და მერე ავფრინდები ზემოთ. ქეთის კლიპში არის მეორე ირაკლი, რომელიც ქვევიდან უყურებს იმ ირაკლის, რომელიც ზემოთ გაფრინდა. ეს, ფაქტობრივად, შეიძლება დაინახო _ როგორც გაორება...

_ საიდან უფრო მეტი მოჩანს _ ქვევიდან თუ ზევიდან?

_ პირდაპირ რომ გითხრა _ ორივედან. ბაბუაჩემი ირაკლი თოიძე მხატვარი გახლდათ: 75 წლის ასაკში დადიოდა თურმე 16 წლის გოგონასთან და ხატავდა. ღამეც კი მათთან რჩებოდა სახლში. ბებია სულ ეუბნებოდა: Bჰფრკბქ= ყტ ცნსლყჯ= ნფვ ვჯკჯლფზ ლტდეირფ= ტ/ ცტვმზ!!! ღფრ ყტ ცნსლყჯ ცნფჰსქ ლზლზ ნფვ დ ნეფკტნ [ჯლბიმ!!! ერთხელაც ბაბუამ ასე უპასუხა: ტცკბ \'ნჯ ლზლზ Vბრტკფყლ;ტკჯ\\! თუ მიქელანჯელოა ის ძია, რა მნიშვნელობა აქვს _ მოხუცია თუ ახალგაზრდა... თუ მიქელანჯელო ხარ ზევიდანაც და ქვევიდანაც, ტექნოლოგიები ვერაფერს დაგაკლებენ. თუ ოქროს ხელები გაქვს, პირველ საუკუნეშიც ოქროს გააკეთებ, მე-15-შიც და XXI ს-ში ხომ გააკეთებ და გააკეთებ.

_ როგორც შენი დისგან გავიგე, ბავშვობაში სიკვდილის წარმოდგენებს დგამდი და აშინებდი, დღესაც თამაშობ ამგვარად?

_ ყოველდღე ვთამაშობ, თითქოს მოვკვდი, რადგან თუ ყოველდღე არ მოკვდები, ყოველდღე ვერ დაიბადები. სიკვდილისა და დაბადების პრაქტიკა ადამიანმა, ისე უნდა გაიარო, როგორც კბილების გამოხეხვის მედიტაცია. ამ სპექტაკლის თამაში ძალიან მიყვარს. ბავშვობაში თეონას ვაშინებდი, უფრო ზუსტად, ის ფიქრობდა, რომ მართლა მოვკვდი და ისტერიკაში ვარდებოდა. ახლა ქეთათოსა და `შიშთან~ ვთამაშობ _ ვხუჭავ თვალებს და ყველა ხვდება, რომ მე იმწუთში მოვკვდი. ჯერ ქეთათო მოვა, მერე `შიში~ და ენას ამისვამს... როცა მკვდარი ხარ, უკეთესად გრძნობ, რა არის სიცოცხლე. ბავშვობიდან მინდოდა გამეგო, რას ნიშნავს, როცა არა ხარ აქ და ამიტომ გამოვიგონე ეს თამაში.

_ შენ თუ აცოცხლებ ვინმეს, ირაკლისთვის ვინ კვდება?

_ ჩემთვის?! ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ თითქოს ყველა მკვდარია ჩემ გარშემო და ყველას მე ვაცოცხლებ. ამიტომაც მიწევს იმ `ჭიქიდან~ იმის ჩამოსხმა, რასაც ენერგეტიკა და საერთოდ, სული ჰქვია. ვთვლი, რომ ვახერხებ ვიღაცები რაღაც დონეზე გამოვაცოცხლო, ადრენალინის გამოყოფაში ვეხმარები ქვეყანას...

_ შენი ბავშვობისდროინდელი თავგადასავლები მთელმა თბილისმა იცის. ახლა თუ ეძებ ფათერაკებს?

_ ბავშვობაში იყო გაქცევაც, ჩხუბიც... დღეს არაფერი ხდება. თუ იმას არ ჩავთვლით, რომ გუშინ (29 ივნისს) პოლიციამ დამიჭირა. ცოტა წინ ვასწრებ მოვლენებს, რასაც ვამბობ, იმავე დღესვე ხდება. ჩავწერე `უსაფრთხოება~, გამოვედი სტუდიიდან და მეცა ოთხი ტიპი, მანქანაში ჩამაგდეს. გადაწყვიტეს, ნარკომანი ვიყავი და აქცია ჩაატარეს, ვენები გამისინჯეს. ჩემი სიმღერა ზუსტად იმის გამო შევქმენი, რომ ის ხალხი გამომეწვია, ვისაც ჩემი დაჭერა უნდოდა და პასუხიც მივიღე.

_ როგორ შეხვდი ამ გამოწვევას _ ჩხუბით, გინებით თუ პირიქით?

_ შევეცადე (შეიძლება შეცდომაა) რაღაცნაირად ამეხსნა, რომ არ შეიძლება ადამიანთან ასეთი აგრესიული დამოკიდებულების გამოვლენა, თუ პოლიციას ის აინტერესებს, ვარ თუ არა ნარკომანი, ეს შეუძლია გააკეთოს Yტ ყფ ბცგეუ! არამედ პირიქით... დებილებივით მისმენდნენ, როცა ვუთხარი, წიგნები წაიკითხეთ, ტელევიზორს მოუსმინეთ-მეთქი, დრო არა გვაქვსო... ისინი გამოვაფხიზლე არა იმით, რომ მე ირაკლი ჩარკვიანი ვარ და შენ რას მიედ-მოედები-მეთქი, არამედ გზა ვუჩვენე...

_ ისე მიღებულია აზრი შენს ნარკომანობაზე, სინამდვილეში რა ურთიერთობა გაქვს ნარკოტიკთან?

_ Xტცნყჯ\\ პირდაპირი კავშირი ნარკომანიასთან არ მქონია, ნარკომანი არასოდეს ვყოფილვარ. თუმცა ჩემ გარშემო ყოველთვის იყო შლეიფი, რომ ნარკომანი ვარ. როგორც გითხარით, სოციუმი თუ დაგინახავს, ცოტათი გამორჩეული ხარ, ცდილობს დაგამიწოს. რამდენადაც არ უნდა ილაპარაკონ ჩემზე ნარკომანიაო, მე ვერ დამიჭერენ. მთავარია, თავად იცოდე, ვინ ხარ, თორემ იმდენი რაღაცა შეიძლება თქვან, იმასთან შედარებით, `ნარკომანი~ ყვავილად მოგეჩვენოს. სოციუმი მუდამ ეცდება, მიგიჩინოს ადგილი, ჩაგსვას ციხეში და ეს ციხე იყოს _ ჰომოსექსუალიზმი, მაზოხიზმი... თუ ცოტათი ნარკომანი ან სადისტი ხარ, ამით მოგსპობენ, მაგრამ, როცა ჯანმრთელი ხარ, რაც უნდა ილაპარაკონ, ღმერთმა შეარგოთ.

_ იქნებ არსებობს ისეთი რამეც, რაც სოციუმმა შეიძლება ირაკლის `დასაჭერად~ გამოიყენოს?

_ მე ვერავინ ვერაფერზე ვერ დამიჭერს.

_ შენი სახე, როგორც შემოქმედის, მკვეთრად განსხვავებულია, რამდენად მონაწილეობ ამ სახის დახატვაში?

_ შენ ხარ ის, რასაც შენ აძლევ შენს თავს და ის, რასაც შენ გაძლევენ, შენი სახე იხატება ორივე მხრიდან. ამ ორის შეჯახება ქმნის რეალურ სახეს ისტორიისთვის.

_ რატომ არქმევ შენს ახალ ალბომს `ამოს~ და რატომ აღმოჩნდა შენი შემოქმედების გმირი ბუია?

_ ძალიან პრიმიტიულად რომ ვთქვა, ჩემს `ამოს~ ამოყვანას, შელოცვას მინდა ამოჰყვეს მზე, ამოვიდეს უფრო პოზიტიური და არა ის, რაც ამ 10 წლის მანძილზე ვნახეთ, თუმცა შეიძლება ყველაფერი მოხდეს. `ამო~ კომპიუტერული თამაშის ბოლო კარისკენ გასვლას ჰგავს, ოღონდ მე ამ დროს უკან, ანუ ისტორიაში გავდივარ. ჩვენ, როგორც ერმა, ბევრი გამოვიარეთ და ჩემი მცდელობაა (ყოველ შემთხვევაში) ერთ სულიერ მზეთუნახავს მოუხმოს პოზიტიური წარსულიდან...

რატომ აღმოჩნდა ჩემი სიმღერის გმირი ბუია?! შეიძლება ის სხვებისთვის საშინელებაა, მაგრამ ჩემთვის ის არის სამყარო, რომელიც თავისებურად ლამაზია, როგორც გამოვლინება. ბუია ქალია, რომელსაც სახეზე წვერი აქვს და ხელში მუდამ პარკები უჭირავს... რუსთაველზე დადის დღენიადაგ. ვისი შეგრძნებაა ამქვეყნად უფრო ძლიერი, ვერავინ იტყვის, ეს სფერო მხოლოდ ღვთაებრივ კანონებს ემორჩილება, ანუ არავინ იცის _ ვინ უფრო ბედნიერია _ ერთსა და იმავე დროს _ ბუია, რომელიც მზეზე ჯდება გადასასვლელზე და ტილები ამოჰყავს, თუ ის, ვინც 15 ჯიპს ყიდულობს იმავ დროს. ვიღაც შეიძლება ფიქრობდეს, ბედნიერების აღება ან სადღაც ყიდვა შეიძლება, არა, ეს შეგრძნება ვისთან როგორ მოდის და რა ფასად _ ეს უფლის პრეროგატივაა.

_ ე.ი. ქალი წვერითა და ოფლის სუნით არ გაღიზიანებს?

_ თუ ბუიას აქვს წვერი და ჰგავს კაცს, ეს სამყარომ მისცა, მე როგორ შემიძლია ღვთაებრივ კანონებში ჩავერიო, რა უფლება მაქვს. ბუია სამყაროს სილამაზეა, როგორ უნდა შეგეზიზღოს ის?! სილამაზეს შენი კრიტერიუმებით ვერ განსაზღვრავ, ის უფრო მრავალფეროვანია. ის ოფლის სუნი, რომელიც ბუიას ასდის, შეიძლება ბევრად უფრო ნატურალურია და მისაღები, ვიდრე ვიღაცის `შანელი~. კატეგორიულობა დაბალ დონეზე დამღუპველია, დაყოფა _ ომების, უბედურების საფუძველი. დესტრუქცია ჩნდება დაყოფიდან, ამიტომ ჩვენ უნდა წავიდეთ გლობალიზაციისკენ (იცინის), (პოლიტიკური გაგებით არ ვგულისხმობ) და ბუნებრივად მივიღოთ სამყაროს მრავალფეროვნება.

_ შეწყდა შენს ცხოვრებაში ქალთა ცვლა, ქეთათოს სტაბილურობას რა განაპირობებს?

_ ჩემი მისამართით იმის თქმა, რომ ქალებს ვიცვლიდი, ცოტა არ იყოს უხეში ნათქვამია, `ცვლა~ _ ეს ჩემთვის მიუღებელი ფორმაა. ქეთათოსთან უკვე 5 წელია ვარ და მგონია, რომ დღეს გავიცანი. ერთად ვართ და ჩვენი ერთად ყოფნა სულ ახალია, სულ დღევანდელია. ეტყობა, ჩემშიც დაიხვეწა მიდგომა ამ გრძნობისადმი, უფრო ფაქიზი გავხდი... შეიძლება 3-4 წლის წინ, უფრო უხეში ვიყავი.

_ შენს სამყაროს დაუდგა ეს პერიოდი, თუ ქეთათომ გიბიძგა სიფაქიზისკენ?
_ ალბათ ორივემ შევუწყვეთ ხელი ერთმანეთს, ეს რომ გაგვეცნობიერებინა. არ არის საჭირო რაღაცები ეძებო, რადგან მთავარია _ დაინახო და შეიგრძნო ის, რაც შენ გვერდითაა. ამ დროს კი ყველაფერი გვერდით გაქვს.

_ იპოვე და არ ეძებ ქალს?

_ არა, ძიების არანაირი პრობლემა, რადგან მივხვდი, რომ ერთის მედიტაცია, ფაქტობრივად, ყოველთვის უფრო ღრმაა. სიმდიდრე ყოველთვის გვერდით გაქვს, უბრალოდ, არ ჩაგიდია იმ პიჯაკში (ჯიბეში) ბოლომდე ხელი, სადაც ის დევს. ერთ დღესაც ჩაყოფ, მაგრამ ესეც ღვთის ნებით მოხდება და იპოვი 20 დოლარიანს.

_ ქეთათომ ერთ დღესაც თავის პიჯაკის ჯიბეში სხვა 20 დოლარიანი რომ იპოვოს?..

_ ძალიან კარგი, იპოვოს, ვერავის დავიჭერ. მე არავის არ ვუჩვენებ გზას, ყველა ღმერთს უნდა წაჰყვეს. თუ ქეთათო აღმოაჩენს იმას, რაც ღმერთისმიერი იქნება, ამას რა აჯობებს.

_ შევცდი, ის 20 დოლარიანი ყალბი ყოფილაო რომ თქვას, კვლავ მიიღებ?

_ ესეც ღვთის ნებაა, სად ვიქნები მე ამ დროს. ქეთათო თუ წავიდა, მოვიდა და მე კვლავ იქ დავხვდები, მოხდება ის დამთხვევა, რაც 5 წლის წინ, მაგას რა სჯობს, თუ ღმერთი ასე ინებებს...

_ ჩვენი საუბრისას შენი მინუსები არსად ჩანს, გინდა თქვა, რომ ცოტა გაქვს?

_ არა, მინუსები ალბათ ბევრი მაქვს, მაგრამ ჩემი ცხოვრებისეული კონცეფციაა ამ მინუსებთან ბრძოლა. ჩემი ყველაზე დიდი ადამიანური მინუსია, რომ ვარ ძალიან რბილი. როცა ვიხსნები, ვიხსნები ბოლომდე და ამ დროს ჩემს მოწინააღმდეგეს ადვილად შეუძლია ჩემზე იერიშის მოტანა და განადგურება. როცა როლში შევდივარ (შეიძლება სცენიდან, ხატვიდან გამომდინარე), იმ წუთას ძალიან დაუცველი ვარ, ადვილად @Hფყბვსქ@ ადვილად მოსანადირებელი.

_ თავად რას უმიზნებ მონადირის როლში?

_ აბსოლუტურად არ ზის ჩემში მონადირის მომენტი, მეთევზეობა უფრო მიზიდავს, სულიერი გაგებით _ მეთევზეობა და არა პირდაპირი (იცინის), თევზები ძალიან მეცოდებიან, როცა იჭერენ.

_ ირაკლი და ფული?

_ ჩემი ერთ-ერთი მინუსი შეიძლება კიდევ ის იყოს, რომ საუბედუროდ არანაირი დამოკიდებულება არა მაქვს ფულთან. ფულის აღების, მოხვეჭისა და შენახვის მომენტი არ მაქვს.

_ ამ წუთას რამდენი გაქვს?

_ ახლა? ორი ლარი (მიჩვენებს ფულის ყულაბას, სადაც ქაღალდის 2 ლარიანია).

_ ამ ყულაბაში ტოვებს ჩუმად ვინმე რამეს?

_ ასეთი ვიღაცები არასდროს ყოფილან.
_ დედაშენმა მითხრა, ირაკლი სულ მშიერიაო, ახლაც გშია?

_ არა, დღეს უკვე ვჭამე. ქეთათო, რა ვჭამეთ?! ყავა დავლიეთ... ისე, დედებს სულ ჰგონიათ, რომ შვილებს შიათ. დედა სულ მეკითხება, რა გაგიკეთოო, რაღაც უნდა ვუთხრა (იცინის), არ მომეშვება და მეც ვიგონებ იმ სიტყვებს, რომლებიც მომწონს. ვეტყვი, ჩანახი-მეთქი და იწყება, ეს როგორ... განა ვიცი, სიტყვა რომ მომწონს იმ დონეზე ვამბობ...

_ უკვე მეხუთე ჭიქა ჩაის სვამ, რა ჩაი გაქვს ასეთი?

_ მწვანე ჩაია, 2-3 წელია ეს ეტაპი გრძელდება. ძალიან მიყვარს ჟასმინის ჩაიც, შავი ჩაი. მწვანეს მიგზავნის ჩინეთის ელჩი, ოღონდ ვერ ვიტყვი, რამდენ ხანს გაგრძელდება ასე.

_ რატომ გიგზავნის ჩინეთის ელჩი?

_ უბრალოდ, მეგობრობის გამო. მას მოსწონს ჩემი მუსიკა, ჩემთან ურთიერთობაც, ეტყობა, მიხვდა ჩაის ფანი რომ ვარ და უნდა მასიამოვნოს.

_ ირაკლი, ვატყობ ჩაცმის სტილი დაიხვეწა, არა?

_ რატომ მეკითხებით?

_ იმიტომ, რომ 3 წლის წინ, პაპანაქება სიცხეში ბათინკებითა და შალის წინდებით დამხვდი?

_ რომელი ბათინკები, ყვითელი? უიმე, ისინი `დაიღუპნენ~ და გამოვესალმე... `ის მოკვდა~, აღარ არის. კი მაქვს იმ ტიპის ახალი, მაგრამ ცოტა ხნით ვასვენებ.

_ დღეს სათვალეც არ გიკეთია, ადრე მითხარი, იმიტომ ვატარებ სათვალეს, რომ მიჭირს ადამიანებისთვის თვალებში ჩახედვაო...

_ მართლა ასე ვთქვი?! ისე, მართლა ძნელია ადამიანს თვალებში უყურო, ადამიანი ხომ თვალებიდან იკითხება. მე, როგორც გითხარით, გამცემი ვარ და ძალიან ბევრი მომდის, როცა ადამიანს თვალებში ვუყურებ, მაგრამ ამას ჩემი ენერგიის ეკონომიასთან კავშირი არა აქვს, პირიქით, იმ ადამიანს, ვისთვისაც გავცემ, შეიძლება ზედმეტისგან (როგორც ჭამის დროს) გული აერიოს _ იგივეა სათვალე.

_ ძაღლზე ოცნებობდი, აქ კი `შიშია~?

_ დღეს იცი რაზე ვოცნებობ, ჩემმა კატამ ფისი თავის ადგილას ქნას... ამ ბოლო დროს აურია და პრობლემები შეგვექმნა. ინტერნეტიდან ვასწავლე უნიტაზში ფისის კეთება, მაგრამ მოხდა ისე, რომ უნიტაზი გამოვცვალეთ რემონტის დროს და ახალს ვერ შეეთვისა... თავისი უნიტაზიც აქვს, მაგრამ...

_ ახლა სად არის და რატომ შეარქვი `შიში~?

_ `შიში~ იმიტომ ჰქვია, რომ ჩვენ გარდა, არავის ხმაზე არ გამოდის.
ქეთათოს შემოჰყავს `შიში~ და ირაკლიც საოცარი სითბოთი ეალერსება.

_ ციცუნა, მოდი გოგო აქა, მოდი ჩემი გოგო, ჩემი პატარა გოგო (`შიშს~ ყელზე მძივი უკეთია, ქეთათომ გაუკეთა თურმე).

_ ირაკლის რისი ეშინია?

_ შიში აუცილებელია იმისათვის, რომ არ გეშინოდეს. სიმაღლის შიში მქონდა ძალიან სერიოზული და ვთხოვე ბასა ფოცხიშვილს კლიპს რომ მიღებდა, ცირკში ზემოთ ამაფრინე-მეთქი. კი ვთხოვე, მაგრამ არ მეგონა, იმ სიმაღლეზე თუ ამწევდნენ... ისეთ პატარა ხეზე ვიჯექი, შეიძლებოდა ყოველ წუთს ჩამტყდომოდა, თან რკინებს ხელს ვერ მოჰკიდებდი. გადავლახე სიმაღლის შიში და ცირკის სიმაღლიდან დავხედე იმ აუდიტორიას, სადაც ერთ დროს მეც ვიჯექი ბაბუასთან ერთად... ჩემს ბავშვობას დავხედე ზემოდან. კარგია, გაიღვიძო და ვეფხვი იყო, აფთარი, არაფრის არ გეშინოდეს, მაგრამ თუ ეს შეგრძნება არა გაქვს, არა ხარ ჯანმრთელი. ვეფხვსაც ეშინია ჯუნგლებში ტურებისა და აფთრების თავდასხმის...

_ ირაკლი რაზე აფრენ?

_ (ბუზი დააფრინდა ცხვირზე) ბუზებზე ნამდვილად არ ვგიჟდები... ვაფრენ და ვგიჟდები, ალბათ, მუსიკის კეთებაზე...

_ შენს ნახატებზე (ოთახის კედლებზეა გამოფენილი) არაფერს იტყვი?

_ ჩემი დამოკიდებულება მაქვს საღებავთან, უფრო დეკორატიული მიმართულებისაა... ვფიქრობ, ჩემი ნახატები არ არის იმდენად ღრმა, რამდენადაც ჩემი მუსიკა, ნახატები უფრო ზედაპირული მგონია... შეიძლება ვიღაც ხელოვნებათმცოდნემ ერთ დროს ისიც თქვას, ახალიაო, დაველოდოთ...

_ შვილზე, მაქსიმეზე რას იტყვი, არ გაწუხებს ის, რომ მოსკოვში ცხოვრობს?

_ იქაურ სკოლაში უფრო კარგ განათლებას მიიღებს, მახსოვს, როგორი მძიმე სურათი იყო ჩემი ბავშვობა აქ... ახლოს ყოფნის ისეთი მომენტი არ არის, როგორიც ჩემსა და მამაჩემს შორისაა, მაგრამ ეს არც არის აუცილებელი, არავინ იცის, ყოველდღიური ურთიერთობებით შეიძლება მეტის აღება თუ იმ 3 თვეში, როცა მე და მაქსიმე ერთად ვართ. ახლა აქ არის.

_ ირაკლი რას ეტყოდი მკითხველებს და იქნებ ფინალიც თავად გააკეთო, როგორ ირაკლის შევხვდი 3 წლის შემდეგ?

_ ხალხს ვეტყოდი _ MENშ შANA IN ჩOღPOღE შANO (საღი გონება საღ სხეულში!) შეიძლება ბანალურ რაღაცას ვამბობ, მაგრამ ადამიანის ჰარმონიული განვითარებისთვის ეს აუცილებელია. ე.ი. მეკითხებით ახლა როგორ ირაკლის ემშვიდობებით?! უფრო ერთიანს, უფრო სრულს ნაცვალსახელით _ ჩვენ, ანუ მე, ქეთათო და `შიში~. კარგად იყავით.

ირაკლის კორესპონდენტისგან: უფრო სრული და ერთიანი გახდი?! იქნებ პირიქით, უფრო რთული და ამიტომაც გინდა დანაწევრებაში ქეთათო და `შიში~ დაგეხმარონ?!

გისურვებ იმ სირთულეში გეპოვოს გზა, რომელიც დაგაძლევინებს კიდევ ერთ უდიდეს შიშს ირაკლი ჩარკვიანის შებრძოლებისას ირაკლი ჩარკვიანთან, ანუ იმ ორი ირაკლის შეხვედრისას, დღეს რომ ზევიდან და ქვევიდან სინჯავენ ერთმანეთს.

გამარჯვებას გისურვებ კვლავ.

არაფრის მრცხვენია, უსირცხვილო ვარ"...

(ილია ხარისთვალაშვილი, ჟურნალი "თბილისელები", 2004 წელი, ოქტომბერი)

მიყვარს - მუსიკა; ვოცნებობ - მშვიდობაზე; ვფიქრობ - შვილებზე; მძულს - ტყუილი; ვნანობ - არაფერს; კმაყოფილი ვარ - მუსიკით; მენატრება - ცა; მსურს - ბევრი რამ; მაღიზიანებს - ბევრი რამ - ჯურნალისტების დაბალი კომპეტენცია; ვგრძნობ - ყველაფერს; მეშინია - არაფრის; ვიცი - არაფერი; არ ვიცი - არაფერი; შემიძლია - ყველაფერი; არ შემიძლია - ყველაფერი; ვმეგობრობ - ყველასთან; ვაპატიებ - თითქმის ყველაფერს - მართალ შემოქმედს ყველაფერს, "სიაფანდს" - არაფერს; ვტირი - თითქმის არასოდეს; ვიცინი - ყოველდგიურობაზე; ვეძებ-სიმყუდროვეს; ღირსი ვარ-ვიყო ის, რაც ვარ; ვჩხუბობ კონცერტების დროს, თუ საქმე საქმეზე მიდგება; ვკარგავ-დროს; მშურს - არაფრის; ვემალები - ქარბუქს, არ მინახავს და იმიტომ; ვემტერები - თაღლითებს; მაინტერესებს-ყველაფერი; არ მაინტერესებს - უნიჭო შემოქმედება; მახსოვს - დაბადების პირველი 2 წელი; მრცხვენია - არაფრის, უსირცხვილო ვარ; უარვყოფ - მარქსიზმს; ვავადმყოფო ბ -იშვიათად; ვმალავ - არაფერს; ვინახავ - ფულს ბანკში; მწამს - მუსიკის; მიკვირს - ყველაფერი ახალი; მიხარია - ის, რომ მამა ვარ; ვჭორაობ - პოლიტიკაზე; ვდარდობ - იშვიათად; ვამაყობ - საკუთარი სიმღერებით; ვაკეთებ - საკუთარ სიმღერებს; ვეფერები - საკუთარ შვილს და ცხოველებს; მსიამოვნებს - ოჟახური სიმყუდროვე; მესიზმრება - გამთლიანებული საქართველო; ვეხმარები - შეძლებისდაგვარად ყველას; ვეწევი - სიგარეტ "კენტს"; მწყინს - როცა მატყუებენ; ვხარჯავ - ენერგიას; ვღალატობ - ხანდახან პრინციპებს; ვკამათობ - გემოვნებაზე; ვუხეშობ - საკუთარ ძაღლთან; ვუსმენ - მოცარტს; ვყოყმანობ - იშვიათად; ვკითხულობ - წიგნებს ცხოველებზე; ვამზადებ - ყავას; ვუყურებ - კომპიუტერის მონიტორს; ვკლავ - არავის; ვაფუჭებ - არაფერს; ვცხოვრობ - მშვიდად; ვცემ - არავის; ვყვირი - არასოდეს; ვმღერი - ყოველთვის; ვასრულებ - საკუთარ სიმღერებს; დავდივარ - ძაღლის გასასეირნებლად; ვმკურნალობ - მოჭარბებულ ემოციებს; ვერიდები;ალკოჰოლურ სასმელებს; ვთამაშობ - კომპიუტერულ თამაშებს; ვიტყუები - არასდროს; ვეთაყვანები - დიდ კომპოზიტორებს; ვგიჯდები - საკუთარ შვილებზე- 1 8 წლის მაქსიმეზე და პატარა ნანაზე; ვაგროვებ - საკუთარ გამოცდილებას; ვიხდი - ყველაფერს; ვეჭვიანობ - არაფერზე; "ვკაიფობ" - ყვეკაფერზე; ვიზიდავ - ყველას; ვალამაზებ - ყველაფერს

როგორ სჯიდნენ კანდიდ ჩარკვიანი და გელა ჩარკვიანი ირაკლის...

ჟურნალი ბომონდი 2002 წელი


როდის შეიძლება მოგიჯახუნოთ ირაკლი ჩარკვიანმა კარი?!

მას ყოველი დილა ახალ შანსს აძლევს, ყოველი დილა ახარებს... ცდილობს გაიმარჯვოს და იმარჯვებს კიდეც... მას შეუძლია მოცემული შანსი გამოიყენოს, დრო ფუჭად არ დაკარგოს... აღწევს კიდეც დასახულ მიზანს... დღითიდღე ძერწავს საკუთარ თავს, ხვეწს და იგონებს თამაშს საკუთარი თავისთვის. მერე თამაშობს საკუთარ თავს საკუთარ თავთანვე. იცის, რომ ეს ძნელია, მაგრამ მაინც... მიაჩნია, რომ თუ თავთან თამაში შეგიძლია, ე.ი. კარგი მსახიობი ხარ _ ეს მისი თქმით, სტილის შენარჩუნებაა, სტილი კი ირაკლისთვის ყველაზე მთავარია.
თქვენს წინაშეა ორიგინალური და საინტერესო მოსაუბრე ირაკლი ჩარკვიანი.

_ვის აქვს შენი გაღვიძების უფლება?

_ყოველ დილით მაღვიძებს ჩემი ძაღლი `კაფკა ~. უნდა, რომ ლოგინში ჩამიწვეს, არ ჩერდება, ყეფს და მლოკავს, ჰოდა, ჩემი ყოველი გაღვიძება ყეფითი და ლოკვითია(იცინის).

_ასეთი გაღვიძება ცუდ გუნებაზე არ გაყენებს?

_პირიქით, ჩემს ძაღლს ისე უხარია ჩემი გაღვიძება, რომ მეც კარგ განწყობაზე ვდგები.

_წინასწარ გეგმავ დღეს?

_ხანდახან კი, თუ არ მაქვს დაგეგმილი დღე, მშვენივრად ვარ, ვასეირნებ ძაღლს, ვუკრავ გიტარაზე, ვიგონებ სიმღერას.

_დღეს რას აკეთებდი?

_კომპიუტერში ვხატავდი.

_სალანძღავი სიტყვები შედის შენს ლექსიკონში?

_კი, ოღონდ მცირე რაოდენობით.

_კონტროლდაკარგული ირაკლი თუ უნახავს ვინმეს?

_კი, ირგვლივმყოფთ სასტიკად ვაშინებ.

_ამ დროს ვის შეუძლია შენი დამშვიდება?

_ქეთათო მამშვიდებს.

_ქეთათო თუ გსაყვედურობს?

_კი, ძირითადად იმაზე, რომ დიდ დროს ვატარებ კომპიუტერთან.

_და ყურადღებას აკლებ?

_არა. უბრალოდ მიფრთხილდება, რომ ბეჭებში არ მოვიხარო და არ მოვიღრიცო.

_შენ თუ უფრთხილდები?

_ვცდილობ, გავუფრთხილდე.

_ქეთათომ გითხრა, რითი მოხიბლე?

_კი, პირველად ტელევიზორში, მეორე არხზე ვუნახივარ სერგისთან და ჩემი საყურე მოსწონებია, მერე ჩემმა სიმღერამ, სიფათმა და უკონტროლო გამომეტყველებამ დატოვა მასზე წარუშლელი შტაბეჭდილება. სცენაზე აბსოლუტურად უკონტროლო ვარ.

_ქეთათომ რითი მიიპყრო შენი ყურადღება?

_პირდაპირ გავუღე გულის კარი, გადამესანსლა, გადამეყლაპა.

_როგორ გრძნობს თავს `გადაყლაპულის~ ამპლუაში?

_მგონი ბედნიერია, დიდი თევზი რომ გადაყლაპავს პატარას, იმ
პატარას ხომ ხვდება უცხო სამყარო? ასე დახვდა ქეთათოსაც ლამაზი, უცნობი და დიდი სამყარო.

_სამყარო, რომელიც მარტო ქეთათოსია?

_რა თქმა უნდა, ახლა ჩემი სამყაროს დედოფალი ქეთათოა.

_შენს სამყაროში რომ მოინდომონ შემოჭრა?

_გააჩნია რა თვალსაზრისით შემოიჭრებიან, თუ მუსიკასთანაა კავშირში და კარგად იხდიან, შემოვუშვებ, თუ არა და ცხვირწინ მივუჯახუნებ კარს. ისე, საქმეზე მოსული ხალხი მიყვარს.

_პირველად რომ დაინახე ქეთათო, იგრძენი, რომ შენი მეორე ნახევარი იპოვე?

_საერთოდ ასე უცებ ვერ ხვდები ამას. ერთად უნდა იყოთ, რათა მიხვდე, დარწმუნდე, რომ ეს ნამდვილად ასეა.

_როდის მიხვდი, რომ მეგობრული ურთიერთობა სიყვარულში გადაიზარდა?

_ამისთვის თითქმის 1 წელი დამჭირდა.

_ყველაფერში ორიგინალურს, სიყვარულიც ასეთი გეცოდინება...

_თუ სიყვარულში არ ხარ ორიგინალური, ე.ი. საერთოდ არაორიგინალური ხარ.

_შეყვარებულობის `სიგიჟეები~ გაგიკეთებია?

_შეყვარებულობისას მეტი სიმღერა დამიწერია...

_როგორ უტყდები სიყვარულში გრძნობის ობიექტს?

_მე `გამოტყდომა~ არ ვიცი, პირდაპირ ვეუბნები, თუ გასაგები არაა... უნდა იგრძნო. ამას მტკიცება არ ჭირდება, თვალებში უნდა იკითხებოდეს.

_ე.ი. სიყვარული ირაკლის თვალებში იკითხება?

_კი და ქეთათოს თვალებშიც თანდათან იგივე ამოვიკითხე.

_ინიციატორი ქალები შენში რა რეაქციას იწვევენ?

_არ მაღიზიანებენ, ქალმა აზრი უნდა გამოხატოს, ლოდინი, როდის ეტყვიან რაიმეს, არასწორია. თუ შეყვარებულია, უნდა შეეცადოს დახვეწილად თქვას სათქმელი. თავშეკავება ქალის ნერვულ სისტემასაც აზიანებს და იმ კაცისაც, ვინც უყვარს.

_ჩვენი მენტალიტეტიდან გამომდინარე, ხშირად დამარცხებისა და დამცირების შიშით თავშეკავებას არჩევენ.

_მართალია, მაგრამ მერე რა, თუ დამარცხდი? სხვა დროს გაიმარჯვებ. თუ არ დამარცხდები, ვერ ისწავლი გამარჯვებას. ეს თამაშია: ხან წააგებ, ხან მოიგებ. ეს თამაშია გრძნობების სფეროში.

_შენ კარგად თამაშობ ურთიერთობებში?

_ჩვენ ის ვართ, რასაც ვთამაშობთ, როგოც შეგვიძლია, ზუსტად ისეთები ვართ.

_შენ არ დამარცხებულხარ სიყვარულში?

_ბევრჯერ, მაგრამ ჭკუა მისწავლია კიდეც.

_ე.ი. მებრძოლი სულის ხარ და ფარ_ხმალს არ ყრი?

_არა, ყოველი დილა ახალ შანსს გაძლევს. არ უნდა გახსოვდეს ის, რომ დამარცხდი, მერე სხვა სიტუაცია გეძლევა _ საომარი, უნდა ეცადო და გაიმარჯვო, ეს სწავლის პროცესივითაა. შესაძლებლობები უნდა გამოიყენო.

_ცუდ მოგონებებს არ იტოვებ?

_არა, თუმცა მაინც მრჩება რაღაც.

_რას ნანობ განსაკუთრებით?

_არ ვნანობ, ცხოვრებაში ისეთი ეტაპი არ მქონია, მისი მეხსიერებიდან ამოშლა რომ მდომოდა. ბევრი ცუდი და კარგი მოხდა ჩემს ცხოვრებაში, ეს კი გამომადგა იმისთვის, რომ ვყოფილიყავი ისეთი, როგორიც ვარ. თუ რამე ამოვშალე და შევცვალე, ის აღარ ვიქნები. მიხარია, რომ დღემდე მოვაღწიე და ასეთი ვარ. მინდა უკეთესი ვიყო, თუმცა ზოგისგან განსხვავებით ჩემს თავს არ ვემდური.

_როცა გრძნობ, რომ `გაბამენ~, როგორ იქცევი?

_არ `ვებმები~, ამის მიზეზს ვერ ვხედავ.

_ადრე ადვილი იყო შენი მოხიბლვა?

_ძნელი იყო, საერთოდ თუ ზუსტად არ ვიცი, რა მინდა, იმას არც ვაკეთებ, თუმცა იშვიათია, ძალიან რომ მინდოდეს რაიმე.

_თუ რამე გინდა, მიზანს ყოველთვის აღწევ?

_ძალიან ხშირად.

_დასახულის მისაღწევად რა ხერხს იყენებ?

_არასაჟურნალე სიგიჟეებზე არ ვისაუბრებ_ არ მინდა, არ მინდა რომ ვთქვა და ვიღაცეებს რაღაც გავახსენო...

_ქალის გამო ჩადენილ სისულელეებს ნანობ?

_არა, თუმცა ბევრი გამიკეთებია, ეს მეხმარებოდა კიდეც.

_ერთი შენეული ხერხი, რითაც შენი გავლენის ქვეშ მოაქცევ სასურველ ქალს...

_ყველზე ტრადიციული _ უნდა უმღერო და `დაბრედილია~, ეს კლასიკური ხერხია...

_როცა ქალს შეხედავ, რა იპყრობს შენს ყურადღებას?

_სტილი, ეს მნიშვნელოვანია. ცხვირი, თვალები და სხვა ნაწილები კი არა, მთლიანად ქალი მაინტერესებს.

_ე.ი. სხეულის ნაწილებზე გართულება არ გაქვს?

_არა, საკუთარ თავს უნდა ფლობდეს _ ესაა ჩემთვის მნიშვნელოვანი.

_შენ კარგად თამაშობ საკუთარ თავს?

_ვცდილობ. რამდენადაც კარგად ვითამაშებ, იმდენად კარგი ვიქნები.

_უნიღბოდ ვისთან ხარ, ანუ ვისთან თამაშიბ ყველაზე ნაკლებს?

_ყველასთან ვთამაშობ, მათ შორის, საკუთარ თავთანაც, რათა დადებითი ზეგავლენა მოვახდინო ირგვლივმყოფებზე.

_საკუთარ თავთან თამაში ხომ ძალიან ძნელია?

_კი, მაგრამ აუცილებელია _ თუ კარგად ეთამაშები თავს, ე.ი. კარგი მსახიობი ხარ. ეს სტილია, ჰოდა, მისი შენარჩუნებაა საკუთარ თავთან თამაშიც.

_შენ მოუგონე შენს თავს თამაში?

_კი... ქანდაკებასავით ვხვეწ, სულ დახვეწაში, მოძრაობაში ვარ.

_ანუ ძერწავ შენს `მეს~?

_ნაწილობრივ. როცა მთლიანად გამოიძერწები, კვდები...

_რისი გეშინია?

_იმის, რომ ერთ დღეს თავს დავანებებ თამაშს...

_და ეს რას მოასწავებს?

_უინტერესო გახდება ყველაფერი...

_ეჭვიანი ხარ?

_არა!

_ჯიუტი?

_არა!

_რა ჩვევას ებრძვი შენში და ვერ ერევი?

_სიგარეტს ვერ ველევი.

_ალკოჰოლთან რა ურთიერთობა გაქვს?

_არ ვმეგობრობ.

_უგონოდ მთვრალს სისულელე ჩაგიდენია?

_ფხიზელი არ ჩავდივარ სისულელეს, მთვრალს ჩამიდენია, თუმცა რა, აღარ მახსენდება...

_ყველაზე მეტად რა არ გსიამოვნებს?

_ჯერჯერობით ღარიბი რომ არის ჩვენი ქვეყანა.

_რაზე ვერ ამბობ უარს?

_ყველაფერზე შემიძლია ვთქვა უარი, რაც ნაკლებმნიშვნელოვნად მიმაჩნია.

_როცა რამეს გიკრძალავდნენ...

_არასდროს მიკრძალავდნენ არაფერს!

_ბავშვობიდან რა თვისება შემოგრჩა?

_საკუთარი თავი შემომრჩა, _ კარგი ვარ.

_ვინ ან რა გესიზმრება ხშირად?

_ბავშვობა, ფერადი სიზმრები მაქვს...

_ბოლოს როდის და რატომ იტირე?

_აღარც მახსოვს, თუმცა ცრემლები მშველის _ ნეგატიურისგან ვიცლები...

_როცა ცუდ განწყობაზე ხარ, გემჩნევა?

_კი, ეს ყველას ემჩნევა. მე ვცდილობ კარგ განწყობაში გადავზარდო _ ვივარჯიშებ და გადამივლის. ამ დროს ვცდილობ ხალხს არ ვეკონტაქტო.

_ლოდინი შეგიძლია თუ სულსწრაფი ხარ?

_კი, ლოდინი იმისთვისაა საჭირო, რომ სამყარო მოვიდეს შენთან და გაგიხსნას კარი.

_შენთვის გაიხსნა ამ სამყაროს კარი?

_ნაწილობრივ!

_რას იტყვი ყველასთვის?

_სანამ ცუდი ხარ, არ გიცნობ, კარგი გახდები გაგიცნობ!

_ირაკლის გაორება ახასიათებს?

_არა!

_პირველი კოცნა გაიხსენე...

_კაი, არ გვინდა... პირადულ თემებზე საუბარი...

_უხერხულ სიტუაციას ადვილად აღწევ თავს?

_ხშირად კი... იმიტომ, რომ არსით მსუბუქი ვარ.

_იუმორის გრძნობასთან როგორ ხარ?

_ცარიელი იუმორი ვარ. თუ ვერ გაიგებენ ჩემს იუმორს, ასეთ ადამიანთან საერთო აღარ მექნება, ის ჩემთვის გადასაგდებია!

_უკარება ხარ?

_არა!

_რას ჰკითხავდი ირაკლის?

_რას აპირებ? _ ჯერჯერობით არაფერს _ ესაა ჩემი პასუხი.

_მიუხედავად ჩემი მცდელობისა, შენი ხასიათის რომელიმე შტრიხი გამოვამჟღავნო, ვხვდები, პირად ცხოვრებაზე არ გიყვარს საუბარი...

_არ მიყვარს... თუმცა მაინც გამოვლინდა ჩემი ხასიათის რამდენიმე შტრიხი.

_ამწუთას რაზე ფიქრობ, რა გაფორიაქებს?

_არაფერი, მშვიდად ვარ...

_რომელი ფერი გამშვიდებს?

_წითელი.

_შენზე ამაზრზენი ან აბსურდული ჭორი თუ გაგიგია და თუ გაღიზიანებულხარ?

_სასიმოვნოა იმ მხრივ, რომ ხალხი თუ ჭორაობს, ე.ი. ნაკლები პრობლემა აქვს, ეს ერთგვარად კეთილდღეობასაც ნიშნავს, ჰოდა, იჭორაონ. ჩემზე ისეთი რამეები გამიგია, რომ ვერც ვიტყვი, თან იმუნიტეტი მაქვს _ ბავშვობიდან გამომიმუშავდა! მამაჩემზე, ბაბუაჩემზე, ჩემზე სულ ჭორაობდნენ... მე არც ჭორაობა მიყვარს და არც მოსმენა _ დროის ფუჭი ფლანგვაა.

_დროის ფასი იცი?

_კი...

_სად ერთობი?

_ყველაზე კარგად სცენაზე! როცა ვმღერი, ანუ იმას ვაკეთებ, რაც ყველაზე კარგად გამომდის.

_რას არ გააკეთებ არასდროს?..

_არ მოვკლავ ძაღლებს...

_ყველაზე უცნაური და დასამახსოვრებელი კითხვა, რაც აქამდე უკითხავთ შენთვის...

_ასეთ რამეებს ვერ ვიმახსოვრებ...

_როგორი ქალები გაღიზიანებენ?

_უსტილო ქალები.

_რა კითხვას არ უპასუხებდი?

_რასაც ვუპასუხე _ ვუპასუხე! ვფიქრობ, საბოლოო ჯამში ინტერვიუ კარგად აეწყო...

_როდემდე?

_რა? ვიქნები ასეთი კარგი!

_არ იცი როდემდე?

_ყოველთვის!


სველ მიწაზე

ირაკლი ჩარკვიანის პირველი მოთხრობა, რომელიც 1984 წ. ჟურნალ 'ნობათში' გამოქვეყნდა.

... ექიმიც კი ჩამოიყვანა იმ ელექტროშუქით განათებული ქალაქიდან, სადაც დაქორწინდნენ, მაგრამ თეთრხალათიანი მოხუცი ხელებს ცეცხლისკენ იშვერდა და ამბობდა, ომი არ იქნებაო. ქალი ზამთრის მიწურულს გარდაიცვალა. სიცხისგან იწვოდა. ყველაზე მაღალ სასახლეში ვიცხოვრებთო, ბოდავდა მომაკვდავი. კაცი გაჩუმდა, თითქოს მოერიდა თავისი სიტყვების, როგორ იმ საღამოს, როცა გიმნაზიის ჭიშკართან მომავალი მეუღლე გაიცნო. სახლთან ახლოს დაასაფლავა, იქ, მზის ჩასვლისას რომ იდგნენ ხოლმე და ჟანგიან ჭაობში ჩაძირული მატარებლის ბორბლებს გასცქეროდნენ. თან იმ დროზე ლაპარაკობდნენ, როცა მიტოვებულ სოფელში უამრავი ხალხი ჩამოვიდოდა და დიდი ქალაქის შენებას დაიწყებდნენ. თავიდან ორნი ცხოვრობდნენ მხოლოდ, – ზამთარ-ზაფხულ ბეწვიან ქურქში გახვეული დარაჯი და მისი ცოლი, დათვის ბელივით რომ დასდევდა უკან. ახლა მარტო დარჩენილი კაცი ღვინით სავსე თბილ ჭიქას ხელს არ უშვებდა, საღამოობით ქალის ნაჩუქარ რადიომიმღებს უსმენდა, რომელიც ჯიუტად ჟღურტულებდა, წიოდა, შაქარყინულივით ტკბილ და გაუგებარ ენებზე ლაპარაკობდა. ტახტზე წამოწოლილი დარაჯი ნისლში ჩაძირულ ქალაქებს წარმოიდგენდა. ესიზმრებოდა რომ გულაღმა იწვა და მატარებლებს ელოდა. მატარებლები კი გვერდს უვლიდნენ და შორიდან ესმოდა ესმოდა მათი ყრუ გულისცემა. მთვრალი რამდენჯერმე მოსაცდელისკენ წაბარბაცდა. მისთვის უცნობმა ძალამ წაიყვანა იქით, სადაც წლების მანძილძე არავინ შესულა ვირთხების გარდა. ხელებს იქნევდა. ‘სადა ხარ, მოგკლავ!’’ – უყვიროდა ვიღაცას, მოსაცდელში ჩამოწოლილ უკუნეთს მუშტებს უღერებდა.
ჩართულ რადიომიმღებს მომავალ მშენებლობაზე ელაპარაკებოდა. არწმუნებდა, რომ განთქმული მშენებელი გახდებოდა. რადიო კი უსტვენდა, კახპასავით კვნესოდა, ჟღრურტულებდა, წიოდა; მერე გამოაცხადეს, რომ აფრიკის რომელიღაც ქვეყანაში სამოქალაქო ომია, უკიდეგანო უდაბნოში ყუმბარები ფეთქდება და ადამიანები ერთმანეთს მოსაკლავად დასდევენო.
მალე დაიჭექა და ელვამ ნახევრად დაბნელებული მოსაცდელი გაანათა. მთელი ღამე წვიმდა. ის კი მარილიან ხორცს ძიძგნიდა, თლილ ჭიქას ეჩურჩულებოდა, თვალს ვერ წყვეტდა. დილასაც წვიმდა და აივანზე გამოსულმა თავის კიბესთან მკვდარი ცხოველივით ბეწვიანი გამცილებლის ქუდი დაინახა, რკინის მილებიდან მის სახლამდე წყალს რომ მოეტანა. პატარა გუბეები დიდ ტბად გადაქცეულიყო, ზღვის ყურეს დამსგავსებოდა ბორცვის ძირას გაშლილი მინდორი, რომელსაც ტყით დაფარული მთა ესაზღვრებოდა. ნაცრისფერ ცას და შავ ღრუბელს შესცქეროდა, ეკლესიის გუმბათივით რომ დამხობოდა მწვერვალს. ბუნდოვნად წარმოედგინა, რომ შორს ცხოვრება მიდის: ხალხი იბადება, აშენებს და კვდება. ის კი უცხო ენებზე მოლაპარაკე რადიომიმღებს არწმუნებს: ჩვენთვისაც მოიცლიან, მიტოვებულ პატარა სოფელში დიდი ქალაქის, ახალი სადგურის ასაშენებლად ჩამოვლენო. ‘დაიხრჩობა სადგური’ – იმეორებდა ყრუდ , როგორც საყვარელი ქალის სახელს მომაკვდავი და ღვინით სავსე ჭიქას მიშტერებოდა. თითქოს წვიმით დასველებულ ეკრანზე ხედავდა ცალკეულ წარმოდგენებს, ერთმანეთისგან განცალკევებულ ჩვენებებს, მუნჯური ფილმის სისწრაფით რომ მიიჩქაროდნენ, სიზმრებივით ერთომეორეს უსწრებდნენ და ამოსუნთქვის საშუალებას არ არ აძლევდნენ ფანჯარასთან მდგომ დარაჯს. ჭლექიანის ხრიალივით უსასრულო ჭექა-ქუხილიც აღარ ესმოდა მკვდარ სადგურს რომ აზანზარებდა, უხილავ ფილტვებში ყრუდ ხითხითებდა, ლორწოვან ნისლში ეფლობოდა, იძირებოდა, სიჩუმედ იქცეოდა. მატარებლები გუგუნებდნენ. გამაყრუებელი სირენები მომაკვდავი ქალის კივილივით და საკუთარ გულისცემასავით ჩაესმოდა, ყოველი კუნჭულიდან ძგერდა მონოტონური პულსაცია: დგდნ... დგდნდგდნ... თვაბრუ ეხვეოდა.
ჭექა-ქუხილი თანდათან მიწყდა, ფანჯარასთან მდგომი დარაჯი უშველებელი თეთრი ღრუბელივით მომავალ განთიადს შესცქეროდა. მთელი სოფელი წყალს დაეფარა. ნიავი უბერავდა და მთასავით ხორკლიანი იყო პატარა ყურედ გადაქცეული მინდორი, ტალახში ჩაფლული ლიანდაგი; ყავისფერი ბაქანიც დაახრჩო წვიმამ. მხოლოდ მოსაცდელი იდგა წყლის ზედაპირზე, ფანჯარა გამოაღო. თევზისა და სველი კირის სუნი იგრძნო. უცებ ყველაფერი ვერცხლისფრად განათდა, მთის წვერვალზე ჩამოწოლილი ღრუბელი გაიფანტა და კაცი ფანჯარასთან გაქვავდა, როცა მთასავით უზარმაზარი, ვერცხლისფერი გემი წყლით დაფარულ მინდორზე შემოცურდა. უნდოდა ეყვირა, ელექტროშუქით განათებულ ქალაქამდე მიეწვდინა ხმა, სადაც ყოველდღიურობით მთვრალი ხალხი ცხოვრობს. გემი მოსაცდელთან შეჩერდა. ფანჯრის რაფას ჩაჭიდებული დარაჯი კი თითქოს ვერ ამჩნევდა გემბანზე გადმომდგარ უცნობს, ქალურ ხელებს, გემისკენ რომ უხმობდნენ. დარაჯისათვის გაუგებარ ენაზე ლაპარაკობდა თეთრებში ჩაცმული. ეძახდა, ხელებით თავისთან ეპატიჟებოდა. ღია ფანჯარასთან მდგომი კი სიყვარულზე და იმ დროზე ფიქრობდა, როცა ტალახიანი მიწა ჩექმებზე აეკიდება, იქ ჩაათრევს, სადაც საუკუნო სიმშვიდეა. იგრძნო, რომ ბევრად უფრო ღონიერია, ვიდრე მისი ერთი ციდა ცოლი, რომელსაც დიდი ქალაქის აშენებას ჰპირდებოდა მარადჟამს. ‘მე აქ დავრჩები’, - დაიყვირა მთელი ძალით და მის სახეზე ღიმილი გაქვავდა. გემი დაიძრა. უხმოდ გაცურდა და მთის მწვერვალთან თეთრი ღრუბელი გადაეფარა. კაცი კვლავ ღვინით სავსე ჭიქას მიშტერებული მთელ ხმაზე ჩართულ რადიომიმრებს ელაპარაკებოდა. ამბობდა რომ ოდესმე სოფელში უამრავი ხალხი ჩამოვიდოდა, თუ არადა, თვითონ ააშენებდა იმ დიდ და ყველასათვის უცნობ ქალაქს ....

Saturday, June 12, 2010

"მე წავალ,ჩემს შემდეგ სინათლეს დავტოვებ"

მეფე:"უბრალოდ წამოვწვები და გადავიხურავ ბალახიან მიწას,სულ ეს არის და ეს"
იქრის გორიდან ვარაზის ხევისკენ რუხი ქვის კიბე ჩადის.ასე,თორმეტი საათისთვის გავიარე.ირაკლი ჩარკვიანი იჯდა გეანიტის ქვაზე.ქვემოთ ორი მიმართულებით მოძრავი მანქანების მდინარეს მდუმარედ უყურებდა.ასე ორ საათში დავბრუნდი.ისევ იჯდა,მომეჩვენა,ოდნავაც კი არ შეეცვალა ადგილი.რამდენიმე ხანში ისევ მომიხდა წასვლა.ირაკლი თითქოს შეზრდოდა გრანიტის ქვას.როცა უკან მომავალ გზაზე ისევ იმ
ადგილზე დამხვდა,შევჩერდი.ვარც კი შემამჩნია.როგორც ჩანს ,იქ მხოლოდ სხეულით იყო... დღიურებს უფრო მარტოსულები წერენ. მერე კარგად ინახავენ, ცხადია, მაგრამ ირაკლი ასეთი არ იყო. განსაკუთრებულად არაფერს ინახავდა. ამიტომაც დაიკარგა მისი დღიური, რომლის მიხედვითაც უნდა დაეწერა "მშვიდი ცურვა". უცნაურად გაქრა, ვინ იცის, რა ფერის ყდიანი და რისი დამტევი. სულ ხომ არ გაქრებოდა! ახლა, ალბათ, სადღაც, რომელიღაც წიგნის კარადაში ან მაგიდის უჯრაში ინახება და გამქრალ ბავშვობასავით ძველი სიმარტოვე ენატრება. სიმარტოვე კი ყოველთვის იყო, მაშინაც, როცა მეგობრები თითქმის ყოველდღე იკრიბებოდნენ და მერეც, როცა ერთად იშვიათად იყვნენ... იყო არამარტო ირაკლისთვის, გიასთვისაც, კახასთვისაც და ლევანისთვისაც. ეს იყო ტარკოვისკისეული წვეთის სიმარტოვე, როცა ის მეორე წვეთისაკენ მიექანება, ერთიანდებიან და ხდება ერთი დიდი წვეთი და დიდი სიმარტოვე... გეოგრაფიული სივრცე, დრო, წარმოდგენები ვერ შლის კავშირს მეგობრებს შორის. ამას ვერც სიკვდილი ახერხებს.
გია მირზაშვილთან სახელოსნოში ირაკლიზე ვსაუბრობთ: - მით უმეტეს,რომ ირაკლი აქ არ არის და ისე უნდა ვილაპარაკლოთ,თითქოს გვისმენს,
- მეუბნება გია და ხელს ჩემს მარცხნივ სიცარიელისკენ იშვერს...
- ახლა სულ
მოულოდნელად გამახსენდა,რომ ირაკლი ავტობუსში გავიცანი. ის და გეგა კობახიძე ამოვიდნენ. გეგამ გამაცნო, ჩემი კლასელიაო. პირველი შეხედვისთანავე მივხვდი, ახლობელი იყო. მას მერე დავმეგობრდით და შემიძლია ვთქვა, ჩემი ყველაზე ახლო მეგობარ იყო.
როცა წარმოვიდგენ, გიტარით თუ ვხედავ? სულაც არა. ვხედავ, როგორ ვსხედვართ და რომელიმე მწ
ერალზე ვლაპარაკობთ, ვკამათობთ... არაჩვეულებრივი ალღო ჰქონდა, მხატვრობაში შეეძლო ისეთი რამ დაენახა და დაეფასებინა,რაც მართლა ღირებულია.სულაც არ იყო ურბანისტული მსოფლ მხედველობის. "ეტყობა ლეჩხუმელებს სისხლსა და ხორცში გვაქვს მიწის სიყვარული, ძალიან მიყვარს თოხი, ბარი... მომინდება ხოლმე მიწის დამუშავება", _ უთქვამს ჩემთვის. საოცრად გრძნობდა ფესვებს.
ვაჟკაცი იყო და ჩხუბიც კარგად შეეძლო. კიროვის ბაღში ჩხუბი მოგვივიდა. ჩვენ ორნი ვიყავით, ისინი თორმეტნი, თანაც მათ შორის რამდენიმე კალათბურთელიც. ამ დროს ტაქსით გაიარა ირაკლიმ, მამასთან ერთად შინ მიდიოდა. ჩხუბის ბედი უკვე გადაწყვეტილი იყო, მან კი ტაქსი გ
ააჩერებინა და ისე დაუფიქრებლად შემოვარდა ჩხუბში, თითქოს წინასწარ არ იყო განსაზღვრული, რომ თვითონაც გაილახებოდა. ცხოვრება, როგორც პროცესი, შენი წილი სიყვარულით უნდა გაიარო. ირაკლი ასეთი იყო: რასაც აკეთებდა, ბოლომდე აკეთებდა.
ვიცი რელიგიური იყო, ეკლესიაშიც დადიოდა. არ ჰგავდა თავის გარეგნობას. მგონი ის ახდა რასც მღეროდა: "მე წავალ, ჩემს შემდეგ სინათლეს დავტოვებ", _ მართლა დატოვა.

კახა თოლორდავა: _ ყველაზე სულიერი ადამიანი იყო, ვისაც შევხვედრივარ. მასთან ყოფნა ყოველთვის საინტერესო იყო. არ მახსოვს წუთი, როცა შეიძლება ირაკლისთან მოგეწყინა.
ირაკლი საოცრად დიდი წარმოდგენა ჰქონდა თავზე, მაგრამ არ ვუბრაზდებოდით, რადგან მართებული იყო, შაყირს კი ვიწყებდით.
არაერთხელ მინახავს ნაცემი. ჯარში მივდიოდი, წინა დღეს ეგ და ევგენიძე სასაფლაოზე წაიყვანეს და ისე სცემეს... როგორ გაცვიათ, როგორ უკრავთო... ესე იგი, რატომ ჩვენნაირები არ ხართო.
სულ მუშაობდა. ჯერ ერთი, ყოველდღე დღიურებს წერდა. ნანა რომ დაიბადა, უნდა გენახათ, როგორ ზრუნავდა. ინერნეტში ეძებდა დ
ა კვების რაციონს იქიდან ურჩევდა. ვეუბნებოდი: ექიმი აუყვანეთ, რას აჭმევთ ბავშვს მეთქი... მაგათ რა იციანო, მთელი სერიოზულობით მერყოდა და ისევ განაგრძობდა ძებნას...
ბოლო წლებში ირაკლის დაბადების დღეებზე მარტო ქეთათო, ირაკლი და მე ვიკრიბებოდით ხოლმე. ვეხუმრებოდი, ჩემთვის იხდი ამ დაბადების დღეებს მეთქი... ბოლო დაბადების დღე გამომრჩა. ამომივარდა თავიდან, რა რიცხვი იყო. მეორე დღეს მირეკავს შეშფოთებული, რა დაგემართაო. შოკში ვიყავი...
ყოველთვის მაინტერესებდა , რა მოხდებოდა ირაკლის დიდი ფული რომ ჰქონოდა. 40 წლის კაცი ერთ ოთახში ცხოვრობდა ცოლ-შვილთან, კატასა და ძაღლთან ერთად.

მძიმე ცხოვრება ჰქონდა. არ დაგავიწყდეთ, რომ ანტიდეპრესანტებმა მოკლა და არა ნარკოტიკებმა.
არ გაჩვენებდა თავის გრძნობებს. მერე უცებ მიხვდებოდა, რომ სულ ფიქრობდა. განიცდიდა... არასოდეს ტოვებდა იმის განცდა,რო გეგა მასშიც მოკვდა, ირაკლი კოსტავაც, დიკაც...
ერთადერთი რომანი დაწერა და ისიც მიცვალებულ მეგობრებზე. ქეთათომ რომ ჰკითხა კახა ან ლევანი რატომ არ არის ამ რომანშიო, უთქვამს, ეგენი ხომ ცოცხლები არიანო. ვიცი, გარდაცვლილ მეგობრებთან ურთიერთობის შედეგია "მშვიდი ცურვა". პირქუში წიგნია...
ლევან ღოღობერიძე:_ ძალინ ნიჭიერი კაცი იყო, მნიშვნელოვანი მსოფლმხედველობა ჰქონდა, ბევრი რამ მომცა. დროდადრო პოულობდა სხვადასხვა საშუალებას, რომ თავისი ემოცია ძლიერად გამეხატა. როცა საჭიროდ მიაჩნდა, მუსიკას
მიმართავდა, როცა საჭირო იყო, ხატავდა ან წერდა...
ყველა ნიჭიერ კაცთან ძნელია ახლო ურთიერთობა. ხანდახან ნერვებს გიშლის თავისი ნიჭის , ამბიციის გამო. ამას განზოგადებულად ვამბობ. ირაკლიც შეპყობილი იყო ეგოთი.
არაკომუნიკაბელური იყო. რანაირად შედგა ჩვენი ურთიერთობა, არ ვიცი... გაგიკვირდებათ, იმდენად მორიდებული და მორცხვი იყო, გია მირზაშვილთან რომ მივდიოდით, მაჩეჩებდა ფულს, ტაქსის შენ გადაუხადეო. ძალიან განათლებული იყო. არ დამავიწყდება, როგორ საუბრობდნენ ბიჭები მწერლობაზე... როგორც კი მოვკრავდი ყურს, ვთქვათ, რომელიმე მწერალი დაასახელეს, კაფკა ან ბეკეტი, ან სარტრი, აუცილებლად ვშოულობდა და ვკითხულობდი. მახსოვს, რამდენ ხანს ვეძებდი და რა სიმწრით ვიშოვე პრუსტი, რომ წამეკითხა. როცა საუბარში ვიტყოდი, წავიკითხე-მეთქი, ვატყობდი, ზოგჯერ უკვირდა კიდეც და აფასებდა, მაქებდა ხოლმე. მეც ვაქებდი... არ ქებისთვ
ის, არამედ გულწრფელად.
.
როგორც ძმები, ისე ვიყავით. ვამბობ, როგორც ძმები და ცოტა მეხამუშება, რადგან დისტანცია მაინც იყო ჩვენ შორის.ნამდვილი ირაკლი რამდენჯერმე მყავდა ნანახი. მაშინ არ იტყუებოდა, თორემ ზოგჯერ უტრირებდა კიდეც.დიდი სკანდალი იყო საყურის გაკეთება. ვეუბნებოდი, რად გინდა-მეთქი, მაგრამ ვიღაცის ჯიბრზე იკეთებდა. ჩემზე გამბედავი იყო. ისე ჩაცმული გამოვიდოდა ქუჩაში, მე ხან ერთი ნაბიჯით წინ მივდიოდი, ხან - უკან. თბილისი სხვანაირი იყო. ახლა შიშველი რომ გახვიდე, არავინ გეტყვის რამეს, მაგრამ მაშინ «კეპკა» რომ დაგეხურა, ქვას გესროდნენ. ძალიან ხშირად, ამის გამო, ჩხუბი გვიხდებოდა. როგორ ბედავსო, ამას ვერ ეგუებოდნენ. როგორც კი ჩათვალეს, სხვებს არ ჰგავსო, დააბრალეს, ჰომოსექსუალისტიაო. ისეთ ჭორებს უვრცელებდნენ, თმა ყალყზე დამიდგებოდა. ირაკლიმ ჩუმად გადაიტანა თავისი ოჯახის ლანძღვა-გინება. არც კი უთქვამს ჩემთვის რამე. ირაკლის მთელი ცხოვრება ტკივილი იყო და ბრძოლა თავის თავთან.ვიდრე დიპლომატიურ კარიერას დავამთავრებდი, ელჩის მოადგილე ვიყავი ავსტრიაში. წავიყვანე იქ... ქეთათო და ირაკლი ჩემთან ცხოვრობდნენ. ეს უკვე ბოლო პერიოდია... ძალიან ჩაკეტილი იყო, შევატყვე, ავადაც იყო, - უცებ ოფლი დაასხამდა, კენჭის გავლა ჰქონდა ისეთი საშინელი ტკივილით, მეგონა, მოკვდებოდა. ყველაფერი გავუკეთე, რაც ესიამოვნებოდა.სამსახურიდან რომ მოვიდოდი, სულ მისი სიმღერები მესმოდა. მეკითხებოდა: «ეს მოგწონს?» ზოგჯერ თუ ვეტყოდი, «არა»... ამაზე რეაქცია არ ჰქონდა, ისე კი ვიცი, ძალიან არ სიამოვნებდა... ჩემთან იმდენად ახლოს იყო, ამას ასე ვთქვათ, «ყლაპავდა». ეს იყო ბოლო... მგონია, კარგად დავშორდით ერთმანეთს.მე არ მომიყოლია დეტალები, რას ვაკეთებდით. ჩვენ ხომ ისეთი ნაბიჯების გადამდგმელი ვიყავით, რომელიც ფატალურად შეიძლებოდა დამთავრებულიყო. ხანდახან ექსპერიმენტებსაც ვატარებდით... გვინდოდა, სასწაული მომხდარიყო. ერთხელ კონიაკს ვსვამდით, საქანელა სკამზე იჯდა. იცი, რა მინდა ყველაზე მეტადო, აი, უცებ ეს ჭიქა თავისით აიწიოს და ისევ უკან დადგესო. ირაკლიმ იმდენი იბრძოლა, ის ჭიქა თავის თავში ასწია... სწრაფად მიდის ცხოვრება. კიდევ შევხვდებით ერთმანეთს მე და ირაკლი. დარწმუნებული ვარ, კიდევ ერთხელ ჩავეხუტებით.

ეპილოგი

ლოგიკური ჯაჭვი დაბადებიდან სიკვდილამდე არ დაურღვევია ჰაერში საგნების აუხსნელ ტივტივს. არც ეს არის ტრაგედია.

«კალაშნიკოვის ჯერი რომ ესროლათ, მაინც არ გავიწეოდი იმ ადგილიდან, სადაც ვიდექი, რადგან მე ვდგავარ ცენტრში და ეს ჩემი ადგილია, ჩემი ქალაქია და მე ვარ ეს ქალაქი, ეს ხალხი, ის ხალხიც, რომლებმაც ბოთლები და სანთებლები დაგვიშინა. ეს უბედური ხალხიც მე ვარ, ამიტომ აზრი არა აქვს სადმე წასვლას. მე ყოველთვის იქ ვიდექი, სადაც ახლა ვდგავარ და ბოლოს იქ დავწვები, უბრალოდ წამოვწვები და გადავიხურავ ბალახიან მიწას, სულ ეს არის და ეს», - მეფე ირაკლი ჩარკვიანი.

ავტორი ლელა ჯიყაშვილი

ჟურნალი "კვირის პალიტრა" 2009

სურათზე: მარცხნიდან ლევან ღოღობერიძე, ირაკლი ჩარკვიანი, გია მირზაშვილი. 1984 წ.

Monday, June 7, 2010

the magic head

შანხაი

მე გადმოვცურავ ზღვას

wooden monkey

მოდი აქ

შენ აფრენ

ორღანი 78

კულტურა

ავტორი გიორგი გვახარია

თუ კულტურა საზოგადოების სულიერებას გამოხატავს, სწორედ კულტურული ცხოვრების ანალიზით უნდა გახდეს ნათელი, რამდენად განვითარდა ქართული საზოგადოების ცნობიერება 2004 წელს.
დღეს მინდა შეგახსენოთ გასული წლის ყველაზე მნიშვნელოვანი კულტურული მოვლენები და მჯერა, რომ ჩემთან ერთად ასეთ ანალიზს თავადაც გააკეთებთ.

[23 ნოემბრის ზეიმი - “რევოლუციურს... ნგრევას, დაუნდობელ ნგრევას ძველისას”]

საქართველოში 80-იანი წლების მიწურულს სიტყვა “რევოლუცია” “ბოლშევიზმის” ასოციაციას ბადებდა. ამიტომ გალაკტიონის ეს ლექსი, რომელიც კომუნისტებმა თავიანთი დღესასწაულების სამკაულად აქციეს, “ეროვნული მოძრაობის” ზოგიერთმა ლიდერმა ლამის “კონიუნქტურულ ნაწარმოებად” შეაფასა.

და აი, 2004 წლის 22 ნოემბერს, სპორტის სასახლეში, ერთიანი ნაციონალური მოძრაობის ყრილობაზე, “დროშები ჩქარა” ისევ აჟღერდა. ”ვარდების რევოლუციის” წლისთავისადმი მიძღვნილი საღამოს წამყვანი უმღეროდა “დაუნდობელ ნგრევას ძველისას”, გაერთიანებული ნაციონალები და დემოკრატები კი ახალ დროშას აფრიალებდნენ, ახალ ჰიმნს მღეროდნენ... მღეროდნენ ბავშვები, მღეროდნენ ქართული ესტრადის ვარსკვლავები, მღეროდა ხალხი, რომელიც 2003 წლის ნოემბერში ქუჩაში გამოვიდა და ისიც, ვინც სახლში დარჩა. თუმცა ყველამ არ იმღერა... ირაკლი ჩარკვიანი, მაგალითად, ჩვენთან საუბარში აღნიშნავდა, რომ 2004 წელს ქართულ კულტურაში არაფერი შეცვლილა:

[ირაკლი ჩარკვიანის ხმა] “ამბოხი არის სტილი, ამბოხი არის პერმანენტული პროცესი, კულტურულ ერებში ამბოხი უსასრულო ხასიათს ღებულობს... კულტურა არის უსასრულო რევოლუცია, როცა ერი კარგავს შეგრძნებას რევოლუციის პერმანენტულობის, ის გადადის უკულტურო ერებში, რომლებიც არ ვითარდებიან.”

მუსიკა

დავით კაკაბაძე, პრაღა
ირაკლი ჩარკვიანის ახალი ალბომის გამოსვლასთან დაკავშირებით, შემოგთავაზებთ ამ მუსიკოსის პორტრეტის რამდენიმე შტრიხს;
ირაკლი ჩარკვიანის ახალი დისკი

დავით კაკაბაძე:
ამ რამდენიმე დღის წინათ თბილისის ლიტერატურულ კაფეში ირაკლი ჩარკვიანის ახალი დისკის პრეზენტაცია გაიმართა. "სავსე" - ასე ეწოდება ალბომს, რომელიც სამამულო წარმოების დისკებისთვის უჩვეულოდ დაბალ ფასად, 11 ლარად, იმავე ლიტერატურულ კაფეში იყიდება. თავად მუსიკოსის თქმით, ახალი დისკი მის შემოქმედებით ცხოვრებაში ახალი ეტაპის დასაწყისად შეიძლება მივიჩნიოთ. რატომ? ამის დადგენას თამარ ჩიქოვანი შეეცადა.

[ირაკლი ჩარკვიანის ხმა] "იმდენად ამოწურული ვარ, ამ თვალსაზრისით, და იმდენად სავსე, - ამიტომ ჰქვია ალბომს "სავსე" - რომ, ფაქტობრივად, აღარ მყავს არავინ, ვისაც შემიძლია რამე დავაბრალო. ერთადერთი მთავარი გმირი ამ ალბომში და ჩემს დღევანდელ დღეს არის ირაკლი ჩარკვიანი - აბსულოტურად სრული და მთლიანი."

თამარ ჩიქოვანი:
როგორია სრული და მთლიანი ირაკლი ჩარკვიანი? ზუსტად ისეთი, როგორიც იგი 80-იანი და შემდგომი წლების თაობებს ახსოვთ: ოდნავ ირონიული, ოდნავ ნაღვლიანი და ძალიან განსხვავებული. არ ვიცი, რომელ მომღერალს მოუვიდოდა თავში იდეა, საკუთარი მუსიკალური სტუდიისთვის "მანგო-ზანგო" დაერქმია. სწორედ თავის "მანგო-ზანგოში" ჩაწერილ პირველ დისკს ჰქვია "სავსე", რომელშიც 14 სიმღერაა შესული. ამ 14 სიმღერიდან ერთი სიმღერა ქეთათოს ეკუთვნის, ერთ კომპოზიციაში მტირალა ბავშვის პარტიას ერთი თვის ნანა ჩარკვიანი ასრულებს, ერთი სიმღერის ავტორი კი მაქსიმე ჩარკვიანია. ამ სიმღერის ტექსტი საბჭოეთში აღზრდილი ადამიანისთვის კარგად ცნობილია - იმედია, საქართველოში ჯერ კიდევ ახსოვთ მაიაკოვსკის "Читайте, завидуйте..." ხომ არ მოეძალა ირაკლი ჩარკვიანს საბჭოეთის ნოსტალგია?

[ირაკლი ჩარკვიანის ხმა] "თვითონ ნოსტალგია იმ საბჭოთა კავშირისადმი არ არის, რა თქმა უნდა. ეს არის, უბრალოდ, ნოსტალგია მაიაკოვსკისადმი, ჩემი შვილისადმი სიყვარული, რომელიც არცთუ ისე ხშირია - იშვიათად ჩამოდის - ეს ჩემი და ჩემი შვილის კავშირია, ეს ჩემი და მაიაკოვსკის კავშირია, ეს საბჭოთა კავშირია და ჩემთვის მთავარი აქ ესთეტიკაა და არა ის, რაც იყო საბჭოთა კავშირი, იმ თავისი საშინელი ფორმებით, რომელიც მახსოვს და არავითარი სურვილი არ მაქვს, ეს განმეორდეს და კიდევ ვნახო." (სტილი დაცულია)

ვინ არის ირაკლი ჩარკვიანის მსმენელი? - მისი აზრით, კულტურული ადამიანები, ვისაც ნამდვილი მუსიკა უყვარს:

[ირაკლი ჩარკვიანის ხმა] "მე მაინც მგონია, რომ ეს მუსიკა მაინც ეკუთვნის კულტურულ ადამიანებს. არა მგონია, რომ შეიძლება ეს მუსიკა ატრიალო ცუდ რესტორანში."
და თუ ეს ასეა - ანუ თუ ირაკლი ჩარკვიანის მუსიკა კულტურულ ადამიანებს ეკუთვნით - შეიძლება ითქვას, რომ საქართველოში კულტურული ადამიანების სიმცირე ნამდვილად არ შეინიშნება. ჯერ ერთი, ირაკლი ჩარკვიანის ერთ-ერთი დისკის "ამოს" ყიდვა, პრაქტიკულად შეუძლებელია. და მეორე - ირაკლი ჩარკვიანის სიმღერებს ნოემბრის მოვლენების პერიოდში ათი ათასობით ადამიანი სიამოვნებით ისმენდა. დღეს ირაკლი ჩარკვიანი კვლავ სავსეა ოპტიმიზმით. იგი დარწმუნებულია, რომ ახალი ეპოქა ადამიანებს მეტი თავისუფლების შანსს აძლევს:

[ირაკლი ჩარკვიანის ხმა] "მთავარი, ძალიან მნიშვნელოვანი ეს არის - დრო. და დროის შეგრძნება. და დღეს ჩვენ, საქართველო, ფაქტობრივად, მსოფლიო დროს დავუბრუნდით. ანუ დღეს ჩვენ იმ დროში ვიმყოფებით, რომელშიც იმყოფება სამყარო. და ჩვენ თუ ამას გავაცნობიერებთ, ჩვენ ხვალ ვიქნებით უფრო ბედნიერები, ვიდრე ვართ დღეს. ამის შანსი გვაქვს დღეს. იმ ეპოქაში ამის შანსი არ გვქონდა. იქ იყო ერთ დრო."

რაც შეეხება პოპულარობას - დიახ, მას ცნობენ. დიახ, მისი სიმღერები მოსწონთ და უსმენენ. და მაინც, ეს, პოპულარობა, მისთვის უცხო არ არის, რადგან მიაჩნია, რომ ყოველთვის ყურადღების ცენტრში იყო:

[ირაკლი ჩარკვიანის ხმა] "ყოველთვის რაღაც დონეზე მოდური ვიყავი. არ ვიცი, რატომ - ხანდახან მეტად, ხანდახან ნაკლებად, მაგრამ ეს ტალღისებური განვითარება ჩემში ყოველთვის იყო. ანუ ეს არ არის მხოლოდ მუსიკა. ირაკლი ჩარკვიანი რაღაც ყოველთვის იყო. რატომ იყო - წარმოდგენა არა მაქვს, მაგრამ იყო. ამიტომ არაფერი უცხო არ არის. ანუ დღეს მოდური ხარ, ხვალ არ ხარ მოდური. ჩემთვის მნიშვნელოვანია ის, რომ შენ შეინარჩუნო შენი მოდურობა. ყოველთვის იყო მოდური."

საზოგადოება ახალგაზრდობა

ეკა წამალაშვილი და დავით პაიჭაძე, თბილისი
ახალგაზრდული პროგრამის დღევანდელი
გადაცემა საქართველოს საშუალო სკოლებში სასწავლო წლის გასრულებას ეხმიანება: ჩემი კოლეგა ეკა წამალაშვილი დაუკავშირდა რამდენიმე ცნობილ პიროვნებას და ბოლო ზართან ერთად, საერთოდ, სკოლის მოკლედ გახსენებაც სთხოვა. მისი სიუჟეტის შემდეგ კი ვიმსჯელებთ, რა პროდუქციას უშვებს დღეს საშუალო სკოლა საქართველოში, რა არის მისი არსებითი ნაკლი და როგორ შეიძლება გამოსწორდეს ის.


ამ ორიოდე დღის წინ საქართველოს სკოლებში ბოლო ზარი ჩამოკრეს და უკვე ყოფილი მეთერთმეტე კლასელები სკოლებიდან, როგორც ბოლო ზარის ტრადიციულ ცერემონიალზე აღნიშნავენ ხოლმე, დიდ ცხოვრებაში გაისტუმრეს.
ეს 29 მაისს მოხდა. ამ დღეს თბილისის სკოლების ეზოები სავსე იყო თეთრ ხალათებსა და წინსაფრებზე ფერად-ფერადი წარწერებით აჭრელებული გოგი- ბიჭებით. ასეთი ტრადიციით სკოლებში ბოლო ზარის დარეკვას უმცროსკლასელებიც შეხვდნენ. პირველი საშუალო სკოლის ეზოში მე მათაც გავესაუბრე და მათზე უფროსსაც, იმას, რომლისთვისაც 29 მაისის ბოლო ზარი, მართლაც, ბოლო ზარი იყო. დაბოლოს, როგორ დარჩა სკოლის დამთავრების საზეიმო ცერემონია და, საერთოდ, სკოლა იმ ადამიანის ცხოვრებაში, რომელმაც ადრე ჩეენთან საუბრისას თქვა, რომ მთელი 20 წელი საზოგადოების აზროვნებაში გარღვევის მიღწევას შეალია. ირაკლი ჩარკვიანი თავისი ბოლო ზარისა და ძველი თუ თანამედროვე ქართული სკოლის შესახებ:

[ირაკლი ჩარკვიანის ხმა] "ბოლო ზარი როგორ მახსოვს? არაფერი საინტერესო არ ყოფილა იმის გარდა, რომ მთელი ღამე ვცეკვავდით და "ვზასაობდით" გოგოები და ბიჭები. საერთოდ, სკოლა იყო ჩემთვის ტანჯვა. მე მგონი, იდიოტური სისტემა იყო აღზრდის, ახლაც იდიოტურია, მაგრამ მაშინ უარესი იყო, კომუნისტური, შებორკილი და დონე იყო ძალიან დაბალი."

მიქელანჯელო ანტონიონი

ავტორი გიორგი გვახარია

29 სექტემბერს 90 წელი გავიდა მსოფლიო კინოს ცოცხალი
კლასიკოსის მიქელანჯელო ანტონიონის დაბადებიდან. ეს იტალიელი კინორეჟისორი ყოველთვის იყო პოპულარული საბჭოთა, მათ შორის, ქართველ ინტელექტუალებს შორის, რომლებმაც ანტონიონის ფილმი “დაბნელება” პირველად 60-იანი წლების მიწურულს იხილეს. მაგრამ 1971 წლიდან, როცა ანტონიონის “ზაბრისკი პოინტი” თბილისის სპორტის სასახლეში უჩვენეს, დიდი კინორეჟისორი ქართველი ახალგაზრდების კერპიც გახდა. ჩვენი ყოველკვირეული პროგრამა “ოქროს საუკუნე” დღეს მიქელანჯელო ანტონიონის იუბილეს გამოეხმაურება და 1969 წელს შეერთებულ შტატებში გადაღებულ “ზაბრისკი პოინტს” გაგახსენებთ.

მას შემდეგ, რაც თბილისის სპორტის სასახლეში, მოსკოვის კინოფესტივალის კონკურსგარეშე პროგრამით, ანტონიონის “ზაბრისკი პოინტი” უჩვენეს, საკმაო დრო გავიდა და საქართველოში ბევრი რამ შეიცვალა. იმხანად სპორტის სასახლის ტრიბუნები შეავსეს არამარტო ქართველმა ინტელექტუალებმა, რომლებმაც ანტონიონის “დაბნელება” ლამის საკულტო ფილმად გამოაცხადეს. სპორტის სასახლეში მოვიდნენ ახალგზრდებიც. მათ პირველად მიეცათ შანსი ეხილათ ამერიკელი თანატოლების ცხოვრება, იდეოლოგიური განზოგადებების გარეშე მოწოდებული ჰიპების ყოფა. მათ პირველად მისცეს საყვარელი როკ-ანსამბლის თავისუფალი მოსმენის საშუალება – იმ მუსიკისა, რომელიც “პინქ ფლოიდმა” სპეციალურად ანტონიონის ფილმისთვის დაწერა

[მუსიკა. “პინკ ფლოიდი”]

დრო გავიდა, მაგრამ დღევანდელი საქართველოსთვის ანტონიონის “ზაბრისკი პოინტი” განსაკუთრებით აქტუალური სურათი გახდა. ჩვენც ნელ-ნელა ვემსგავსებით “მომხმარებელ საზოგადოებას”. მიუხედავად გაჭირვებისა, ჩვენც ვიწყებთ ე. წ. “კარგი ცხოვრების” დაფასებას და სწორედ დღეს ჩნდებიან ჩვენში ისინი, რომლებიც განსხვავებული ფორმით გამოხატავენ ამ “მომხმარებლობის” მიმართ პროტესტს...ახალგაზრდა ნონკონფორმისტები – ცინიკურნი, ცუდად ჩაცმულნი, უიდეალონი, როგორც წესი, უკულტურონი და გაუნათლებელნი, აგრესიულები, მაგრამ შემგუებლობას მოკლებულნი. საზოგადოებისთვის, რომელიც სტაბილურობისკენ მიისწრაფვის, სწორედ ეს ახალგაზრდები იქცევიან “მტრის ხატად”, სწორედ მათ მოაქვთ ყველაფერი “დესტრუქციული”. ამიტომაც სძულს ობივატელს ეს “ბინძური ახალგაზრდები,” ისევე როგორც სძულთ ანტონიონის ფილმში “ზაბრისკი პოინტის” გმირები – დარია და მარკი. მათ საზოგადოების ხორცმეტებს უწოდებენ. ისინი სიცრუეს ვერ ეგუებიან, ამიტომ უნდა დაიღუპონ. ამ თვალსაზრისით, ნიშანდობლივია, როგორ აფასებს დღეს “ზაბრისკი პოინტს” ქართველი მუსიკოსი და პოეტი ირაკლი ჩარკვიანი.

[ირაკლი ჩარკვიანის ხმა]: “ეს არის ზომიერი აგრესია, რომელიც ძალიან მნიშვნელოვანია ქართველისთვის, და არამარტო ქართველისთვის...სოციალურად ჩვენ უნდა შევიგრძნოთ ეს აგრესია...მონას უკვე გამოცლილი აქვს აგრესიულობა აბსოლუტურად. იგი შეიძლება იყოს აბსოლუტურად თანახმა ყველაფერზე. ამაზეა აქ ლაპარაკი, რომ ზომიერად თუ ადამიანი არ არის აგრესიული, ის თუ არ იცავს თავის თავს, თავის იდეებს, იგი მკვდარია.... ადამიანმა არ უნდა დაკარგოს იმის შეგრძნება, რომ მას შეუძლია რაღაც შეცვალოს ამქვეყნად, - ამაზეა ეს ფილმი. ადამიანი, თავად პერსონა ცვლის ყველაფერს. მთავარია, მან შეიგრძნოს, რომ ეს შეუძლია. თვითონ უნდა გადაწყვიტოს, ამაში მას არავინ დაეხმარება, რადგან ყველანაირი სტრუქტურა წინააღმდეგია იმისა, რომ გააცნობიერო შენი შესაძლებლობები...”

ინტერვიუ "ამო"_ზე

წამყვანი: ეკა წამალაშვილი, თბილისი
გამარჯობათ. ვიწყებთ “ახალგაზრდულ პროგრამას”.
მას რადიო თავისუფლების თბილისის სტუდიაში ეკა წამალაშვილი და დათო პაიჭაძე ვუძღვებით. ჩვენი გადაცემის მორიგი სტუმარი ირაკლი ჩარკვიანია. დღეს მისი თანხლებით ვისაუბრებთ. შემოგთავაზებთ ინტერვიუს ირაკლი ჩარკვიანთან. მანამდე კი, მცირე განმარტება ამ საინტერესო ადამიანის წარსულის და სამომავლო გეგმების შესახებ. ანუ ვინ არის ირაკლი ჩარკვიანი, რა მიზანი დაისახა მან მაშინ, როცა პროტესტის ფორმად როკი აირჩია, რას აპროტესტებს ის დღეს და რა ეტაპზეა კონცეფცია “ამო, გაივსე, ელექტროლექსი ანუ შოკი და გაანათე.”

[ირაკლი ჩარკვიანის ხმა] “ უნდა იყო სავსე, მთავარი არის ეს. სისავსე ჩემთვის არის ყველაზე მნიშვნელოვანი. ამიტომ ჩემი შემდეგი კონცეფცია შეიძლება იყოს სავსე და, თუ მე დაგარტყი სავსემ, მაშინ გაგანათებ. მოკლედ, ჯერ უნდა ამოხვიდე, მერე უნდა აივსო და მერე უნდა დაარტყა.”


დარტყმა განათებისთვის ირაკლი ჩარკვიანმა დიდი ხნის წინ დაიწყო, - მაშინ, როცა საბჭოთა საქართველოს რეალობაში, რამდენიმე თანამოაზრესთან ერთად, კლასიკური ანდერგრაუნდი როკ-ჯგუფი ჩამოაყალიბა. ეს სტუდენტობისას, 70 იან წლებში, მოხდა. ირაკლი ჩარკვიანის როკ-ჯგუფი იყო უცხო და მიუღებელი საბჭოთა აზროვნებისთვის, მას ანგრევდნენ, სანამ თვითონ საბჭოთა კავშირი არ დაინგრა. ამდენად, საბჭოა ეპოქის დასასრულამდე ჯგუფი იატაკქვეშეთში არსებობდა და, როცა გარეთ გამოსვლის შანსი გაჩნდა, გამოვიდა ჯგუფ “საბავშვო მედიცინის” სახით. მეგობრებთან ერთად ირაკლი ჩარკვიანი მუსიკალურ თერაპიას ბავშვთა სახლებში ატარებდა. “საბავშვო მედიცინა” იყო ახალი კონცეფცია იმ მიზნით, რომ ამ ბავშვებისთვის სხვა მუსიკა დაენახვებინა, დაპირისპირებოდა საბჭოთა ცუდი მუსიკის გავლენას, მუსიკას, რომელზეც ამ ბავშვების მშობლები გაიზარდნენ და საკუთარი შვილების სიყვარული ვერ ისწავლეს. აქციებმა გაამართლა, თუმცა მოხდა ისე, რომ ჯგუფმა “ საბავშვო მედიცინამ” მოსკოვში გადაინაცვლა. ბაშვთა სახლებში შეხვედრები იქ აღარ გაგრძელებულა. მოსკოვში თვითონ ჯგუფის წევრები გრძნობდნენ თავს უპატრონოებად. დადა დადიანი ინგლისში წავიდა, ირაკლი ჩარკვიანი კი - გერმანიაში. “საბავშვო მედიცინა” დაიშალა, მაგრამ დარჩა მიზანი “დაარტყი და გაანათე” და უკვე 90 იან წლებში “რეაქტიული კლუბი” შეიქმნა. გამოიცა ორი წიგნი და ჟურნალი “ლტოლვილი”. ეს იყო ახალი წინააღმდეგობა, რეაქცია ქვეყანაში არსებულ მდგომარეობაზე და რეაქცია ომზე. “ჩვენ არ ვიყავით წინააღმდეგი სულიერი ომის, პირიქით, ჩვენ დავუპირისპირდით ომს, რომელსაც ნგრევა და მსხვერპლი ახლდა,” –იხსენებს ირაკლი და დასძენს, რომ “რეაქტიულმა კლუბმაც” გაამართლა: შეძლო პოეზიის სოციალურ და ძალიან პრაქტიკულ რამედ წარმოჩენა, საბჭოთა პერიოდის პოეტის ანომალიური სახის დანგრევა და ადამიანი –პოეტის შექმნა. “ ამ საზოგადოებამ დაინახა, რომ პოეტი ჩვეულებრივი მოკვდავია და ეს ჩვენი დიდი დამსახურებაა. დღეს ჩემი მიზანია ზემოთ ავწიო გემოვნება, გამოვაფხიზლო ადამიანები და დავანახვო მათ ის, რასაც უნდა ხედავდეს ან რასაც ხედავს, მაგრამ არ უნდა, დაინახოს, იმიტომ რომ საზოგადოების აზრს უწევს ანგარიშს,”- ამბობს ირაკლი ჩარკვიანი.

კონცეფცია “ამო, გაივსე, ელექტროლექსი და გაანათე” ნელ-ნელა ელექტროლექსის სტადიას უახლოვდება. ეს უნდა იყოს შოკი, დარტყმა, დაახლოებით ისეთი, როგორიც ელექტროენერგიას ახასიათებს. ამ დარტყმამ უნდა გაანათოს. აი, ასეთია მიზანი ადამიანის, რომელიც 20 წელია ცდილობს ჩვენი საზოგადოების აზროვნებაში გარღვევას. მას ბევრი ვერ უგებდა და ვერც დღეს გაუგებს, იმიტომ რომ ეს არის გაუგებრობა თავისუფლების, გაუგებრობა ღია და ჩაკეტილ სამყაროებს შორის, კულტურით მოვაჭრეებსა და არამოვაჭრეებს შორის. ირაკლის აზრით: “კულტურა აქ უნდა შექმნა. კულტურით არ უნდა ივაჭრო. ეს ხალხი ვერ ხვდება, რომ ამ ვაჭრობით სულიც ცვდება. რომ გაიხსნა, უნდა იყო სუფთა. ხოლო, რომ გასუფთავდე, გარკვეული რიტუალები უნდა გაიარო. სულიერი სტრიპტიზის დრო თუ არ დადგება, ჩვენი კულტურა წინ ვერ წავა. ჩვენი საზოგადოება, ჩვენი კულტურა ჯერ არ არის მზად გახსნისთვის, იმიტომ რომ არ არის სუფთა”.

[ირაკლი ჩარკვიანის ხმა] “ბევრი ხედავს და ეშინია რაღაცების თქმის, ჰგონიათ, რომ მნიშვნელოვანია საზოგადოების აზრი მათზე. მე ამის წინააღმდეგი ვარ. მე ფეხებზე მკიდია საზოგადოება. მე რასაც მინდა, იმას ვამბობ, რასაც მინდა, ყოველთვის ვამბობდი და ამით ვეხმარები რამდენიმე ადამიანს, დაძლიოს შიში და გახდეს უფრო თავისუფალი.”

Friday, June 4, 2010

დაველოდოთ მონსტრის დაბადებას

დაველოდოთ მონსტრის დაბადებას“
ირაკლი ჩარკვიანი: „ჰო, საქართველოში არ არსებობს თვით კულტურა, რომლის წინააღმდეგაც უნდა იყოს მიმართული კონტრკულტურა. არსებობს პოპი და არსებობს მისი საწინააღმდეგო კონტრკულტურა, მაგრამ პოპი ჩანს და კონტრკულტურა – არა. არსებობს უსახური პოპსა, რომლის წინააღმდეგაც კონტრკულტურა ვერ გამოვა, რადგან თავად პოპსა არ არის კულტურა. როცა არ იცი, ვის უნდა ებრძოლო და იბრძვი, ეს უკვე სიგიჟეა. საერთოდ, ებრძვი მას, რაც არსებობს და არა იმას, რაც არ არსებობს. კომუნისტების დროს კონტრკულტურა ჩვენ ვიყავით.
არსებობდა კომუნისტური ფასეულობები, კულტურა, რომელსაც ვებრძოდით და ამიტომ ვჩანდით. ახლა ძველ კონტრკულტურას შანსი აქვს, თავისი გემოვნებით მეინსტრიმი გახდეს. თუ ეს ოფიციალური კულტურა გახდა, მერე ვინც ამას დაუპირისპირდება, ის იქნება კონტრკულტურა. დასავლეთში კონტრკულტურა ბურჟუებს, კაპიტალისტებს ებრძოდა, ამიტომ დასავლეთელი კონტრკულტურის წარმომადგენლები მემარცხენეები იყვნენ. ჩვენთან არ არსებობს არც კაპიტალიზმი, აღარც სოციალიზმი. ხოლო თუ იმას შეებრძოლები, რასაც იქ ეწინააღმდეგებიან, აბსურდს მივიღებთ. ჩვენ კომუნიზმს ვებრძოდით და მაშინ დასავლურ პოპსას ვუკრავდით. ხოლო დღევანდელი პოპსა ის კულტურა არ არის, რომელსაც კონტრკულტურა უნდა შეებრძოლოს. თუკი ჩამოყალიბდება რაღაც ფასეულობა, კულტურული მონსტრი, მაშინ მის წინააღმდეგ გაილაშქრებენ. დაველოდოთ ასეთი მონსტრის დაბადებას“.

მუსიკა,პოლიტიკა,ბიზნესი

მუსიკა, პოლიტიკა და ბიზნესი
ირაკლი ჩარკვიანი: „ჩვენ ანომალურ ქვეყანაში ვცხოვრობთ, თორემ გიჟი უნდა იყო მუსიკოსი, პოლიტიკოსებთან რომ მიხვიდე. კონტრკულტურა, მართალია, ოპოზიციაშია, მაგრამ მისი გამოვლენის საშუალებები დაკავშირებულია დიდ ან მცირე ბიზნესთან მაინც. კონტრკულტურა იყო ენდი უორჰოლი, პიკასო და დალი, მაგრამ ყველამ თავისი ხელოვნება, გარკვეულწილად ბიზნესს დაუკავშირა. ჩვენთან ადამიანი უარესს მდგომარეობაშია. ჩვენი მუსიკოსი ვერ ახერხებს რაღაც ერთ ხაზს გაჰყვეს, რადგან ჩვენს გაუბედურებულ ყოფაში ჟღერს კითხვა: იარსებებ თუ არა? ყოფილა შემთხვევა, ერთი ნაჭერი პურიც აღარ მქონია და მუსიკა ვერ გამიკეთებია. ეს ყველაზე დიდი ტრაგედიაა. რა თქმა უნდა, პოლიტიკა და დიდი ბიზნესი ანდერგრაუნდთან წინააღმდეგობაშია, უბრალოდ, უნდა გავითვალისწინოთ ჩვენი ქვეყნის მდგომარეობა, სადაც, თუნდაც ჩემი ახალი ალბომი „ამო“ შესაძლოა არ გამოსულიყო, რომ არა „მაკდონალდსი“. ჩემი ალბომები შეიძლება მიიღო, როგორც წინააღმდეგობა, აგრეთვე, როგორც მეინსტრიმი, რომელიც მომავალში შესაძლოა პოპი გახდეს. მე ახლა ყველას ვთავაზობ იმას, თუ როგორი უნდა იყოს პოპი. თუკი ადამიანები მიდიან პოლიტიკოსებთან, ეს იმიტომ, რომ ჩვენს სახელმწიფოში მარტო პოლიტიკოსებს აქვთ ფული. შეიძლება საინტერესო ადამიანი ანდერგრაუნდში იყოს, მაგრამ პროდუქციის კეთება აღარ შეეძლოს. საერთოდ, ჯობს, ბაზარმა შექმნას ისეთი პირობები, რომ ალბომის გამოცემას პოლიტიკოსები და მსხვილი ფირმები არ დასჭირდეს, მაგრამ ეს, სამწუხაროდ, ჩვენთან არ გამოდის“.
მუსიკა, პოლიტიკა და ბიზნესი
ირაკლი ჩარკვიანი: „ჩვენ ანომალურ ქვეყანაში ვცხოვრობთ, თორემ გიჟი უნდა იყო მუსიკოსი, პოლიტიკოსებთან რომ მიხვიდე. კონტრკულტურა, მართალია, ოპოზიციაშია, მაგრამ მისი გამოვლენის საშუალებები დაკავშირებულია დიდ ან მცირე ბიზნესთან მაინც. კონტრკულტურა იყო ენდი უორჰოლი, პიკასო და დალი, მაგრამ ყველამ თავისი ხელოვნება, გარკვეულწილად ბიზნესს დაუკავშირა. ჩვენთან ადამიანი უარესს მდგომარეობაშია. ჩვენი მუსიკოსი ვერ ახერხებს რაღაც ერთ ხაზს გაჰყვეს, რადგან ჩვენს გაუბედურებულ ყოფაში ჟღერს კითხვა: იარსებებ თუ არა? ყოფილა შემთხვევა, ერთი ნაჭერი პურიც აღარ მქონია და მუსიკა ვერ გამიკეთებია. ეს ყველაზე დიდი ტრაგედიაა. რა თქმა უნდა, პოლიტიკა და დიდი ბიზნესი ანდერგრაუნდთან წინააღმდეგობაშია, უბრალოდ, უნდა გავითვალისწინოთ ჩვენი ქვეყნის მდგომარეობა, სადაც, თუნდაც ჩემი ახალი ალბომი „ამო“ შესაძლოა არ გამოსულიყო, რომ არა „მაკდონალდსი“. ჩემი ალბომები შეიძლება მიიღო, როგორც წინააღმდეგობა, აგრეთვე, როგორც მეინსტრიმი, რომელიც მომავალში შესაძლოა პოპი გახდეს. მე ახლა ყველას ვთავაზობ იმას, თუ როგორი უნდა იყოს პოპი. თუკი ადამიანები მიდიან პოლიტიკოსებთან, ეს იმიტომ, რომ ჩვენს სახელმწიფოში მარტო პოლიტიკოსებს აქვთ ფული. შეიძლება საინტერესო ადამიანი ანდერგრაუნდში იყოს, მაგრამ პროდუქციის კეთება აღარ შეეძლოს. საერთოდ, ჯობს, ბაზარმა შექმნას ისეთი პირობები, რომ ალბომის გამოცემას პოლიტიკოსები და მსხვილი ფირმები არ დასჭირდეს, მაგრამ ეს, სამწუხაროდ, ჩვენთან არ გამოდის“.

ალბომ "ამო"_ზე სტატია

ამო“ – ამო-ვძვრეთ ძველი ქერქიდან!
ირაკლი ჩარკვიანის ახალი ალბომი მდგომარეობიდან ამო-სავალს გვთავაზობს

სულ ახლახანს, 12 დეკემბერს, მუსიკალურ მაღაზიებში ირაკლი ჩარკვიანის ახალი ალბომი „ამო“ გაჩნდა, რომელიც ჩაწერა და სავაჭრო ქსელში ჩასაშვებად ხმისჩამწერმა სტუდია „ქართულმა ჩანაწერებმა“ (Geo Records) მოამზადა. როგორც სტუდიის ერთ-ერთმა ხელმძღვანელმა და პროდიუსერმა ბასა ჯანიკაშვილმა მითხრა, ალბომის პოლიგრაფია, კომპაქტ-დისკები და აუდიოკასეტები მოსკოვში დამზადდა. დისკის დიზაინის იდეა მაქსიმე ჩარკვიანს ეკუთვნის, ყდაზე გამოსახული ფოტო 1912 წელს უცნობი ფოტოგრაფის მიერაა გადაღებული.ჯანიკაშვილის ინფორმაციით, ალბომის ჩაწერა საკმაოდ ძვირი დაჯდა, თუმცა მისი სავაჭრო ღირებულება სხვა ქართული ანალოგიური პროდუქციების ფასებისგან განსხვავებული არ იქნება. საავტორო უფლებები „Geca“-შია დაცული. ალბომ „ამო“-ს ჩაწერას დაეხმარნენ ორგანიზაციები „მაკდონალდსი“, „Georgia Online“, „Georgian Airlines“, „კომუნა“, „ალმა +“, „პირველი რადიო“ და „მწვანე ტალღა“. გაისად ირაკლი ჩარკვიანის „ოქროს ჰიტების“ გამოცემაცაა დაგეგმილი.

ალბომ „ამო“-ს ჩაწერაში ირაკლი ჩარკვიანის (ვოკალი, გიტარა, დასარტყამები, კლავიშები, მუსიკისა და არანჟირების ავტორი) გარდა მონაწილეობა მიიღეს: ქეთათო პოპიაშვილმა, რომელმაც ქალის ყველა ვოკალური პარტია შეასრულა; გია მირზაშვილმა სიმღერებში „საქართველო“ და „უსაფრთხოება“ პერკუსიებზე დაუკრა; გიგა მიქაბერიძემ ბექ-ვოკალისტია სიმღერაში „დისკო“; გიორგი შამანაურმა სიმღერაში „ჭერს“ საყვირზე დაუკრა; უჩა გუგუნავამ კომპოზიციაში „როგორც ჩანს“ ბასის პარტია შეასრულა. ამავე დროს, იგი ალბომის დიზაინის ავტორიცაა. საინტერესო ფაქტია ისიც, რომ სიმღერაში „როგორც ჩანს“ კახა ცისკარიძე დასარტყამ ინსტრუმენტებზე უკრავს.

– ირაკლი, რა დრო მოანდომე ამ ფირფიტის ჩაწერას?

– შემიძლია გითხრა, რომ რეალურად ეს ერთი წლის მუშაობის შედეგია. თუმცა „საქართველოს“ და „უსაფრთხოების“ კონცეფციაზე მუშაობა ორი წლის წინ დავიწყე.

– ალბომის ჩაწერისას რაიმე ეკზოტიკური ინსტრუმენტი ხომ არ გამოგიყენებია?

– თითქმის ყველა სიმღერაში ბრინჯჩაყრილი ჩინური ჩაის ქილა გამოვიყენე. ეს სახელდახელოდ გაკეთებული ინსტრუმენტი მარაკასის ფუნქციას ასრულებს. აგრეთვე, სიმღერებში „მოგიტან წყალს“ და „ერთად“ რუსული ნაციონალური ინტრუმენტი გამოვიყენე, რომელსაც პერეპელკა ჰქვია. ეს სიმებიანი ინსტრუმენტია და სიმები რაღაც დაფაზეა გადაჭიმული. ის ძალიან წააგავს არფას, მაგრამ პატარაა და მას მუხლებზე იდებენ. ალბომში ძირითადად როკის სტანდარტის ცოცხალი ინსტრუმენტებია გამოყენებული. ზოგიერთ კომპოზიციაში კომპიუტერული დასარტყამების ხმაც ისმის.

– ეს ალბომი არის თუ არა შენთვის კონცეპტუალური?

– რა თქმა უნდა, ჩემი სუყველა ალბომი კონცეპტუალურია და ეს ალბომიც, მე მგონი, ყველაზე უფრო კონცეპტუალურია იმათ შორის, რაც კი დღემდე გამიკეთებია. თავად ალბომის სახელწოდება – „ამო“ ძალიან ბევრ რამეს გულისხმობს.
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
ჩემთვის მთავარია ქართულ საზოგადოებას, მსმენელს სტიმული მივცე, რომ იგი ამო-ვიდეს იმ მდგომარეობიდან, რომლიდანაც დიდი ხანია ვერ გ-ამო-ვიდა. თუ მდგომარეობიდან გ-ამო-სავალი არ არსებობს, შეიძლება არსებობდეს ამო-სავალი. ეს ალბომი, სწორედ ამო-სვლის და არა გ-ამო-სვლის მომენტია.
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
ამ ალბომის ერთ-ერთი მთავარი კონცეფცია სწორედ სულიერების სტიმულაციაა. დისკში პოზიტიური სიმპტომატიკაც არის, რადგან ადამიანს ეუბნები წ-ამო-დი, მოგიტან წყალს, მეორეს მხრივ, კი სიმღერებში „ბუია“, „უსაფრთხოება“ აჩვენებ, როგორი რეალობაცაა ირგვლივ.

– „ამო“ ხომ შეიძლება აბრევიატურადაც მივიჩნიოთ და, ვთქვათ, ამოუცნობ მფრინავ ობიექტში ირაკლი ჩარკვიანი ვიგულისხმოთ?

– მშვენიერი კონცეფციაა ლაშა. როდესაც ალბომი კონცეპტუალურია, იგი გახსნილია და საინტერესო. თუ კონცეფცია ჩაკეტილია, იგი მსმენელს იმპროვიზაციისა და ვერსიების მოფიქრების საშუალებას არ აძლევს. ასეთი კონცეფცია მკვდარია. თუნდაც ფარდობითობის თეორია ბევრ შანსს გვაძლევს, ამიტომ „ამო“-ში ბევრი რამ შეიძლება ვიგულისხმოთ. თუნდაც ამო-სავალი, ან შელოცვა – „ამო, ამო, მზეო“. ამ შელოცვას მართლაც შეუძლია რაღაც ზემოთ ამო-იყვანოს და გლობალურად რომ ვთქვათ, საქართველო მართლაც უკეთესი ქვეყანა გახადოს.

– მახსოვს, ადრე ახსენე, რომ მთელი სამყარო ციფრებისგან შედგება და ძალიან გიყვარს აინშტაინის ფარდობითობის თეორია. საინტერესოა, საკუთარი ალბომი რამდენად კარგად გათვალე?

– ვფიქრობ, მასში ბევრი რამ არის გათვლილი, მაგრამ ბევრი რამ გაუთვლელიცაა, რაც ირაციონალური მომენტია, რომელიც გათვლის მერე ჩნდება. საშინელებაა, როდესაც მთლიანად სისტემა გაუთვლელი რჩება. რა თქმა უნდა, იგი გათვლილი უნდა იყოს, მაგრამ გათვლილ სისტემაში მერე შეცდომები ჩნდება, რომლებიც, ჩემი აზრით, უფრო ღვთაებრივი მოვლენაა – ეს ის ღვთაებრივი ხელია, რომელიც ზოგჯერ ციდან გვეფერება ხოლმე – რასაც უკვე ლოგიკა ვერ ხსნის. ამიტომ წარმოუდგენელია, ყველაფერი მთლიანად იყოს გათვლილი, მაგრამ ხელოვნების ნიმუში ნაწილობრივ მაინც გათვლილი თუ არ არის, ის ნიმუში ისტორიისთვის ფასეული არაა.

– საინტერესოა, ალბომის კონცეფციის ჩამოყალიბებაში შენმა ცხოვრების თანამგზავრმა ქეთათომ რა როლი შეასრულა?

– ეს პროექტი ჩვენ ერთად გავაკეთეთ. იგი ბევრი იდეის გენერატორია...

– ამაში მუზას ხომ არ გულისხმობ?

– რა თქმა უნდა, გეთანხმები. როგორც ტექნიკური, ასევე, სულიერი თვალსაზრისით, ქეთათო ნამდვილად ჩემი მუზაა. ეს იყო აბსოლუტურად ჩამოყალიბებული გზა, რომელსაც ქეთათო თავის მხრივ მთავაზობდა, ხოლო მე ჩემს რაღაც გ-ამო-სავალს და ამო-სავალს ვთავაზობდი. აქედან გ-ამო-მდინარე, ამ პროექტში ორთავემ ერთნაირი ძალ-ღონე, გული, ტვინი და ენერგია ჩავდეთ.

– ირაკლი, რა რეაქცია გქონდა, როცა ალბომში შესული სიმღერა „სექსი“ როტაციაში ჩაშვებისთანავე საქართველოს ოფიციალურ ჰიტ-პარადში („კომუნა Top-20“) პირველივე კვირას სათავეში მოექცა. ეს ბუნებრივი იყო თუ მოულოდნელი?

– მე საერთოდ არ ვიცოდი ამის შესახებ, პირველად შენ მითხარი. ეს მართლაც, ძალიან სასიამოვნოა. თუმცა რეაქცია ბუნებრივი არ არის, რადგან ეს კომპოზიცია რაღაც ცოტა უცნაურად შეიქმნა და ნამდვილად არ მოველოდი, რომ იგი პირველივე კვირას პირველ ადგილზე გავიდოდა. ეს სიმღერა ალბომში ყველაზე ბოლოს გაკეთდა. მეგონა, რომ „სექსი“ საკუთარ თავს მსმენელს უფრო მერე მოასმენინებდა. თუკი ასეთ წარმატებას მიაღწია, ე. ი. იგი თავისებურად „ჯანმრთელი ბავშვი“ აღმოჩნდა.

– რას აპირებ, სტუდიურ მუსიკოსად დარჩები თუ კონცერტებიც გაქვს დაგეგმილი?

– მომავალში ცოტ-ცოტას დავუკრავ, რადგან ვთვლი, რომ თუკი პროდუქცია არსებობს, მასზე ლაპარაკია საჭირო, ხოლო მუსიკაში ლაპარაკი დაკვრაა. ჩვეულებრივი საქმეა, როცა მსმენელს რაღაც პროდუქციას სთავაზობ, ხოლო „ლაივი“ არის ის, თუ როგორი დამოკიდებულება გაქვს შენ ამ პროდუქციასთან. სწორედ ამიტომ აქვს აზრი ცოცხალ მუსიკას და ამიტომ არის იგი საინტერესო. მე ვფიქრობ, მარტო ცოცხალი კონცერტი ნაკლებად საინტერესოა, მაგრამ, როდესაც პროდუქციას სახლში მოუსმენ და მერე კონცერტზე მოხვალ, პირიქით, ძალზედ მიმზიდველია.

– ირაკლი, რა საახალწლო და საშობაო სურვილები გაქვს?

– ძალიან მსურს, ჩემი ალბომის სახელწოდებიდან გ-ამო-მდინარე, ჩვენი ქვეყანა გ-ამო-ვიდეს, წ-ამო-ვიდეს და ამო-ვიდეს იქიდან, რასაც მე-20 საუკუნე ჰქვია. მე ვთვლი, რომ ამ საუკუნიდან ბევრი ნეგატიური რამ არის შემორჩენილი. რა თქმა უნდა, კულტურაში ბევრი პოზიტიურიც არსებობს, რაც აუცილებლად უნდა დარჩეს. ჩვენ, ალბათ, ძველისგან განთავისუფლება მაინც უნდა შევძლოთ, რათა უფრო ახლები ვიყოთ. სუყველას განახლებას ვუსურვებ. ხომ იცით, ახალ ღვინოს რა დაემართება თუ მას ძველ ტიკებში ჩავასხამთ? თვით იესო გვარიგებს, რომ ეს ასე არ ვარგა. შევეცადოთ, ცოტა ახლები გავხდეთ, ძველი ქერქიდან ამო-ვძვრეთ და სამყაროს შემეცნების ახალ სისტემაში ჩავერთოთ.